Taste me,
the salty tears on my cheek
That's what a year-long headache does to you
I'm not okay, I feel so scattered
Don't say I'm all that matters
Leave me, déjà vu...

این یکی از عقاید مادرم بود و آن را غالباً تکرار می‌کرد که انسان بالاخره به همه‌چیز عادت می‌کند.
—آلبر کامو | بیگانه

اینجا زندگی می‌کنم، لابه‌لای این خرت‌ و‌ پرت‌های شکسته. بیا بگرد؛ شاید قلبم رو بینشون پیدا کنی.

امروزِ من با دخترعمه‌ی پنج ساله‌م می‌گذره:
گفت بیا ناخن‌هاتو برات لاک بزنم.
گفتم باشه.
پرسید چه رنگی بیش‌تر دوست داری؟
گفتم آبی، بنفش، مشکی.
چند ثانیه بهم خیره شد، بعد رفت و با یه لاک صورتی برگشت و گفت: صورتی قشنگ‌تره!???
و با دست‌های کوچولوش ناخن‌هامو (بهتره بگم انگشت‌هامو) صورتی کرد. :)))