‌
https://t.me/windypoplarsstars/7308

خیلی کتاب قشنگیه و یک حس خوبی داره که نمی‌دونم چطوری توصیفش کنم.

۱۴۳ صفحه و تموم.

اگه گربه‌ها از دنیا ناپدید می‌شدن، دنیا و زندگی من چطور تغییر می‌کرد؟
و اگه من از دنیا ناپدید می‌شدم؟ خب، فکر کنم چیزی اصلاً عوض نمی‌شد. احتمالاً همه‌چیز همون‌طور ادامه پیدا می‌کرد، هرروز بعد از روز بعد... مثل همیشه.

ــــ اگر گربه‌ها از جهان ناپدید می‌شدند

˒˒اگر گربه‌ها از جهان ناپدید می‌شدند
گنکی کاوامورا
ترجمهٔ مهسا بدری
- تعداد صفحات: ۱۵۰˓˓

داستان از زبان یک پستچی روایت می‌شود. روزهای پستچی جوان شماره‌گذاری شده‌اند. از خانواده‌اش جدا شده و تنها با گربه‌اش کلم به تنهایی زندگی می‌کند تا او را همراه کند. پزشک برای او تشخیص داده است که او تنها چند ماه زنده است. اما او برای این اتفاق اصلاً آماده نیست. اما قبل از اینکه او بتواند لیستی از کارهای نکرده‌اش آماده کند، شیطان حاضر می‌شود تا به او پیشنهاد دهد: در ازای ناپدید‌شدن هر چیز در جهان، یک روز اضافه برای زندگی‌کردن به پستچی تعلق می‌گیرد. و بنابراین یک هفته‌ی بسیار عجیب آغاز می‌شود که پستچی جوان و گربه‌ی محبوبش را به آستانه وجود می‌رساند.
با هر شی‌ای که ناپدید می‌شود، پستچی در زندگی خود، شادی‌ها و پشیمانی‌ها و افرادی که دوستشان داشته و از دست داده است تأمل می‌کند.
این داستان بی‌انتها از گنکی کاوامورا یک داستان زنده و متحرک درباره‌ی از دست دادن و سازش است. «اگر گربه‌ها نبودند»، سفر یک مرد برای کشف آنچه واقعاً بیشتر از همه در زندگی اهمیت دارد است. چه چیز واقعاً در زندگی مدرن ما انسان‌ها اهمیت دارد؟ این پرسشی است که نه فقط راوی بلکه همه‌ی ما نیاز داریم تا پاسخش را بدانیم.

‌ https://t.me/windypoplarsstars/7074 وای یادداشت های رهایی من عالی بود کاش یه آقای گو داشتم جنایی نمی‌دوستی؟ اگه می‌دوستی گانگنام بی ساید که ووکی داخلشه رو ببین خیلللی خوبه

‌
https://t.me/windypoplarsstars/7074
وای یادداشت های رهایی من عالی بود
کاش یه آقای گو داشتم
جنایی نمی‌دوستی؟ اگه می‌دوستی گانگنام بی ساید که ووکی داخلشه رو ببین خیلللی خوبه

فصل‌ها از پائیز دورم، از پائیز، از خودم و از نور شرمزده و بی‌رمق آفتاب که مثل آبی سیال در فضا موج می‌زند؛ در «ناکجا»یی بی‌زمان شبیه قایقی بی‌سرنشین و بادی ملایم، سرگردان روی دریائی دور! به نظرم می‌آید که در ناخودآگاهِ کسی که «من» بودم، غوطه می‌خورم. و با این وصف می‌دانم که هستم. یک پرتو خودآگاه در شبِ انبوه ناخودآگاه! این خویشتنِ کسی است که خسته از این راه دراز از خود دست شسته است.

روزها در راه؛ شاهرخ مسکوب.