چقد خوبه که این‌جایی، حتی خیالی... حتی دور.

آنکه دستت دادمش نامش دل است، افسار نه.

الان که آروم روی تختم خوابیدم، از سر و صدای مهمونی به دورم و صورتم از مواد آرایشی تمیز شده، احساس بهتری دارم. نفس عمیق می‌کشم، از سکوت استفاده می‌کنم و پتوم رو به بغلم فشار می‌دم چون کسی رو ندارم که برای شب توی بغلم داشته باشمش. به زمانی فکر می‌کنم که وسط مهمونی و توی مستی، فقط به تو فکر می‌کردم. به این فکر می‌کردم که کاش بودی، این‌جا بودی و از بودنت لذت می‌بردم. مهمونی‌ها اون‌موقع به‌خاطر این‌که می‌خواستم کنار تو بگذرونمشون، با تو حرف بزنم و با تو وقت بگذرونم به دهنم تلخ می‌شد. بقیه رو ول می‌کردم، توی بالکن می‌نشستم و سیگارم رو دود می‌کردم. می‌گفتی بدون من نمی‌تونی ولی چرت می‌گفتی اگه نمی‌تونستی که بودی، حرف می‌زدم باهات... یا بهتر بگم، حداقل مزه‌ی تنهایی رو زیر زبونم نمی‌بردی. من می‌خواستم با تو تنها باشم.
الان سیگارم رو روشن می‌کنم و می‌رم لب پنجره. دود رو بیرون می‌دم و به ماشینایی که می‌گذرن نگاه می‌کنم. مزه‌ی تنهایی خیلی خوب زیر زبونم رفته... انقدری که دلم نمی‌خواد این‌جا کنارم باشی.

نمی‌خواستم بر‌گردی، دوست داشتم اصلا نرفته بودی.

بیوفت یاد من. اگه دیدی بیداری الکی، حالت بد بود، بگیر منو، بیا این طرفی.

من این‌جوری ام که وقتی پنیک می‌کنم حداقل ۵ ثانیه نیاز به ریکاوری دارم و مامانم همیشه این ۵ ثانیه رو به ۵ هفته‌ی متوالی تبدیل می‌کنه.

به آدمایی که بدون جر دادن خودشون هم می‌تونن تمرکز کنن و بدون این‌که شاخ غول بشکنن خودشون رو بنشونن درس بخونن حسودیم می‌شه.