نوشتن سیگار من است که گاهی میان انگشتانم میگیرم و دودش میکنم و به هوا میفرستم،نوشتن در واقع در تنهایی به سراغ من می آید
در زمانی که زیر هر گونه فشاری در حال جان دادن هستم
نمیدانم انسان ها سیگار را چگونه میبینند اما من تنها فرد سیگاری هستم که معتاد نشدم شاید به دلیل اینکه نخ سیگار کم اوردم و یا به گوشه ای خیره شدم و خاکستر سیگار انگشتانم رو سوخته و تاول هایی از خودش به جا گذاشته که دیگر نتوانستم سراغش بروم اما برای داشتن آن سیگار بین انگشتانم دیوونه شده ام،سرم سوت کشیده و هزار کلمه جلوی چشمانم ردیف شده و هزار انسان در مغزم فریاد میکشند و میگویند:برو!برو!برو سراغش،اهمیتی نداره اگه تاول های دستت زخمی بشن))
آن آدم های داخل مغزم هم خودخواه هستن،آنها هم تلاشی نمیکنند که به من کمک کنند و کمی زندگی کردن با آن کلمات را به جان بخرند
مگر من خوشم میاید سیگار نکشم؟
آن لذت اسودگی رو به خود ندهم
برو بابا!سیگار که اصلا آدم نمیکشد،انسان است که آدم میکشد.
این موجود تعریف توانایی آسیب زدن به قلب و ریه من را ندارد
زورت به این کوچولو رسیده؟
همین کوچولو من را از زندگی جدا میکند،انقدر چرند و پرند نگو!
حال باز من به سیگارم برگشتم
و نه مامان خبر دارد که نگران شود و کسی را دارم که نگرانم شود،آخر همه بر این باورند که کلمات باعث نمیشوند اوردوز کنی ،همانطور که بر این باورند انسان مرده باید زیر خاک باشد و همه ما انسان های زنده و خوشحالی میتوانیم باشیم.

استادی که سر کلاسش آهنگ محسن چاووشی میزاره >

God, it's brutal out here

سلام نازبلاچه های جدید
چیزی خواستید بگید من هستم اینجا