عنوان یکی از سخنرانی‌های آرش اباذری (اینجا) «کانت دربارهٔ امید و کنش سیاسی» است (اینجا را هم ببینید).
در زبان فارسی، تا جایی که می‌دانم، آدم‌ها نمی‌توانند دربارهٔ چیزی باشند یا هنوز نتوانسته‌اند. ساختی در انگلیسی داریم به این شکل:
Someone on Something
معنایش تسامحاً «نظر کسی دربارهٔ چیزی» است. مثلاً
Kant on Hope
یعنی «نظر کانت دربارهٔ امید» یا «آنچه کانت راجع به امید گفته است» یا چیزی شبیه این.
این ساخت در انگلیسی کاربرد بسیار خاصی دارد و «یخ‌زده» است، به این معنا که اولاً فقط می‌توان آن را در عنوان به کار برد و ثانیاً نمی‌توان ترتیب کلمات یا نوع حرف اضافه را در آن تغییر داد. پس مثلاً چنین جمله‌ای غلط است:
Kant on hope is based on his conception of human nature.
و از طرف دیگر، نمی‌شود کلمهٔ دیگری به‌جای این حرف اضافهٔ خاص گذاشت:
Kant about Hope
پس به یک معنا این ساخت در خود انگلیسی هم قابل ترجمهٔ کلمه به کلمه (با همان ترتیب کلمات) نیست و ترجمهٔ کلمه به کلمه‌اش به فارسی از نظر من عجیب است. ساخت‌های گوناگونی در فارسی می‌توان به‌عنوان معادل این ساخت به کار برد که یکی از روان‌ترین‌هایش به نظرم «امید نزد کانت» است.
و بالأخره اینکه به نظر می‌رسد هگل‌پژوهان به این ساخت علاقهٔ خاصی دارند. :)

این لینک گروهی است که بناست در آن، راجع به کلمات و عبارات فارسی و معنی و کاربرد آنها (با نگاهی به متون و فرهنگ‌ها) گپ بزنیم. اگر به این بحث‌ها علاقه دارید به ما بپیوندید:
https://t.me/+pD87Ji4MakFiZmE0

سی‌ان‌ان (اینجا) امروز نوشته که کنسولگری ایران «از نظر فنی» بخشی از خاک ایران است. علی‌اکبر صالحی هم در مصاحبه‌ای در سال ۱۳۹۰ (اینجا) گفته که سفارت هر کشور خاک آن کشور محسوب می‌شود. رضا نصری در توییتر (اینجا) گفته که سفارتخانه (یا اماکن مشابه) بخشی از خاک کشور مهمان نیست. به هر حال، تا آنجا که من جستجو کردم، ماجرا پیچیده‌تر از این است و بسته به اینکه مسئله چه باشد ممکن است تصمیمات مختلفی اتخاذ شود. در واقع، مصونیت سختگیرانه‌ای که در مورد اماکن دیپلماتیک اعمال می‌شود، آنها را به خاک کشور مهمان نزدیک می‌کند. در این کتاب (۲۰۱۶، ص۷۲) آمده که سفارت‌ها ممکن است بخشی از قلمروی کشور مهمان محسوب شوند و به چند پرونده اشاره کرده‌است. در یکی از پرونده‌ها در آمریکا (۱۹۴۳) دادگاه اعلام کرده که کنسولگری آمریکا حتی اگر مالکش آمریکا نباشد، بخشی از قلمروی آمریکاست (اینجا، ص۲۵۸). سایت وزارت امور خارجهٔ آمریکا در متنی که در سال ۲۰۱۶ منتشر شده اعلام کرده که «اماکن دیپلماتیک بخشی از قلمروی کشور میزبان هستند» اما ظاهراً آن متن حالا تغییر کرده (اینجا). کسانی که در سفارتخانه‌های آمریکا به دنیا بیایند، مشمول شهروندی بر اساس تولد نخواهند بود (اینجا، ص۱۰۳). در موردی دیگر هم طلاقی که در سرکنسولگری جمهوری متحد عربی در لندن رخ داده، واقع‌شده خارج از خاک بریتانیا در نظر گرفته شده (اینجا).

ظاهراً کلمهٔ «پله»، خصوصاً در مورد خربزه، به‌معنای «قاچ» به کار می‌رفته (می‌رود؟). اینکه تلفظش مثل «پلّه» است یا نه و اینکه چه جور قاچی نمی‌دانم.  در روزگار سپری‌شدهٔ مردم سالخورده (دولت‌آبادی) آمده: «بیش‌تر از یک پله خربزه را آب‌تراش نکرده‌بودم که ناگهان صدای وحشت‌زده‌ای ازجا تکانم داد.»

در روزنامهٔ خراسان منتشرشده در ۱۰ مرداد ۱۳۴۷ هم آمده: « ساعت ۶ بامداد دیروز ۶ دختر بچه که از قریه کاظم آباد در یک فرسنگی مشهد به بقمه میرفتند تا در مکتب حاضر شوند، در بین راه کنار مزرعه چند پله خربزه مشاهده کردند [...]  و مشغول خوردن شدند، غافل از این که این خربزه را صاحب مزرعه بریده و به سم آلوده کرده است [...] بچه ها به محض خوردن خربزه ها دچار تهوع و دل درد شدند [...] چون حال آن سه نفر  رو به بهبود بود مرخص و سه نفر دیگر برای معالجات بیشتر بستری شدند.»

نقد کتاب جان پری و ترجمهٔ کاوه لاجوردی

بی‌بی‌سی مطلبی منتشر کرده با عنوان «دوقطبیِ واکنش‌ها به دو انفجار کرمان؛ چرا بعضی از کاربران هورا کشیدند؟». نویسنده، خصوصاً با عنوانی که انتخاب کرده، می‌گوید آنها که از مرگ هموطنانشان خوشحال‌اند دلایل کافی دارند و کاملاً «موجه» هستند؛ و البته شمای مخاطب هم اگر خوشحالی، تنها نیستی. اختلاف سلیقه است دیگر!

انجمن علمی ویراستاری ایران (با مجوز از وزارت علوم!) اعلام کرده که دو کلمهٔ «لذا» و «چون» مترادف هستند (!) و بهتر است از این به بعد فقط «چون» را به کار ببریم.

مطالب این کانال را هرازگاهی می‌بینم و هنوز امیدوارم که کانال را با هدفِ بیانِ طنزآمیزِ وضعیتِ استدلال‌های زبانی و ویرایشی در زبان فارسی تأسیس کرده باشند.