دست نوشته‌ای از پاییز ۱۳۴۵:
نمیدونم چه رمز و رازیه که نمیشه این ریسمون خاطرخواهی پوسیده رو پاره کرد، چه سِریه که از میون همه اشعار، نقش چشمای تو میزنه بیرون. مگه نمیگفتن از دل برود هرآنکه از دیده برفت؟ د خب نامسلمون تو که از دیده ما رفتی بیا دست خاطره‌هاتم بگیر ببر همونجا. ما به درک دلت برای خاطراتت تنگ نمیشه آخه؟

دلم برای اون هیجان و اون شب بیداری‌ها تنگ شده.

توی تمام چیزایی که اولین بار تجربشون کردم یه تیکه از من جا موند.

اینجا رنجی که از «امکانِ حادثه» می‌بریم، فراتر از توان یک انسان برای تحمل یک زندگی معمولی‌ست.
-مهتاب گلی‌زاده

گاهی وقتا آدما از غم‌ تغذیه می‌کنن
و گاهی هم، غم از آدما...

یادمه یه بار گفتم یه روز توی وصیت نامه‌ام مینویسم بعد من، به یادم این آهنگ‌ رو گوش بدین.

شاید دوست داشتن همین بود که وقتی پیام میداد اینقدر محو تصور حالتش می‌شدم که یادم میرفت چی داریم می‌گیم.

این فانوس دریایی دیگه پیر شده قایق کوچولو نوری براش نمونده، بگرد خورشیدت رو پیدا کن.