گفتم که یادم نره فردا شاد باشم.
با بلاک کردن کارفرمای شماره ۱ هم این شادی رو آغاز می‌کنم.

شبا پیاما‌ی کمک و محبت دوستام توو این مدت رو بغل می‌کنم و می‌خوابم. چیه این آدم. بنده‌ی محبت.

شبا پیاما‌ی کمک و محبت دوستام توو این مدت رو بغل می‌کنم و می‌خوابم. چیه این آدم. بنده‌ی محبت.

متوجه شدم که متاسفانه شهوت محیط آکادمیک دارم. میل دانشگاه و استاد خوب، جزوه نوشتن، امتحان دادن. یعنی نه حتی سواد عَملی و درست‌حسابی؛ نه. علم کاغذی و ادابازی. اینطوری که توو این قاراشمیش، بی معناترین کارممکن ارشد خوندن بود ولی خب جزوه‌ی کی بهتر از بقیه‌ست؟ من.

یه رابطه‌ی سمی و نامشروع بین من، ارشد و کارکردن وجود داره که تازه اسباب‌کشی به خونه‌ی جدید هم کلا ایگنور میشه.

_زمستان زمان اندیشیدن است.

و بعد اینطور توصیفش می‌کنه:«در سرزمین دورافتاده‌ای سرما چنان سخت است که واژه‌ها چون از دهان برآیند منجمد گردند. بعدها یخ‌ها آب می‌شوند و کلمات قابل شنیدن. از این رو هرچه در زمستان ادا شود، شنیده نمی‌شود تا فرارسیدن تابستان بعد.»

اون دختری که ۱۱ سال قبل ردیف اول کلاسمون میشست و چندان صنمی با هم نداشتیم، الان خوابه و من دارم تو چتامون دنبال کدملیش میگردم تا برم سایت دانشگاه ببینم ثبت نام ارشدش چیا میخواد.
همینقد ناز و شیرین

«می‌دانستم که نمی‌رسم٫ اما رفتم٫ تمام شب٫ تمام روز.»

_ هیچ نمی‌خواستم؛
مگر اینکه بکوشم به چیزی که از درونم می‌خواست برآید، جان ببخشم.
چرا این کار چنین دشوار بود؟