دیوید فینچر David Fincher دیوید فینچر یکی از اون کارگرداناییه که وقتی اسمش میاد، میدونی قراره با یه فیلم نفس‌گیر و پیچیده طرف بشی. فینچر تو ۲۸ آگوست ۱۹۶۲ تو دنور، کلرادو به دنیا اومد، ولی تو مارین کانتی، کالیفرنیا بزرگ شد؛ همون جایی که عشق به سینما تو…

دیوید فینچر David Fincher

دیوید فینچر یکی از اون کارگرداناییه که وقتی اسمش میاد، میدونی قراره با یه فیلم نفس‌گیر و پیچیده طرف بشی. فینچر تو ۲۸ آگوست ۱۹۶۲ تو دنور، کلرادو به دنیا اومد، ولی تو مارین کانتی، کالیفرنیا بزرگ شد؛ همون جایی که عشق به سینما تو وجودش جرقه زد. از بچگی با دوربین ۸ میلی‌متریش فیلم کوتاه می‌ساخت و از همون موقع معلوم بود که قراره تو این کار یه نابغه بشه.

اولین قدمش تو سینما کار کردن تو بخش جلوه‌های ویژه‌ی شرکت اینداستریال لایت اند مجیک بود، جایی که تو فیلمایی مثل بازگشت جدای و ایندیانا جونز و معبد مرگ نقش داشت. ولی اون چیزی که فینچر رو به همه معرفی کرد، موزیک‌ویدیوهاش بود. تو دهه ۸۰ برای کلی از ستاره‌های بزرگ مثل مدونا (Vogue و Express Yourself) و جورج مایکل کلیپ ساخت و نشون داد چقدر خلاقه.

اولین فیلم بلندش بیگانه ۳ (1992) بود. راستش این فیلم اون‌طور که باید موفق نبود، ولی باعث شد فینچر تو سینما بمونه و استعداد واقعیشو نشون بده. بعدش با فیلم هفت (1995) اومد که یه داستان جنایی تاریک بود و همه رو شوکه کرد. بازی برد پیت و مورگان فریمن، اون فضاسازی‌های ترسناک و اون پایان فراموش‌نشدنی، کاری کرد که این فیلم هنوز هم یه شاهکاره.

بعدش رفت سراغ فیلمایی مثل بازی (1997)، باشگاه مشت‌زنی (1999) و اتاق وحشت (2002). از اینا، باشگاه مشت‌زنی خیلی خاص بود؛ اولش یه عده ازش خوششون نیومد، ولی کم‌کم تبدیل شد به یه فیلم کالت که همه ازش حرف میزنن.

فینچر تو دهه ۲۰۰۰ با فیلمایی مثل زودیاک (2007) و شبکه اجتماعی (2010) برگای برنده‌شو رو کرد. زودیاک یه داستان واقعی درباره یه قاتل سریالی بود که توش فینچر استادانه حس ترس و تعلیق رو منتقل کرد. شبکه اجتماعی ، درباره‌ی فیس‌بوک و مارک زاکربرگ، یکی از بهترین فیلم‌های اون سال شد و براش جایزه گلدن گلوب بهترین کارگردانی رو آورد.

دختر گم‌شده (2014) و دختری با خالکوبی اژدها (2011) هم ثابت کردن که فینچر یه استاد بی‌رقیب تو ساخت داستانای تاریک و پر پیچ‌وخمه. سبک کارش اینجوریه که هر قاب فیلمش پر از جزئیاتیه و به‌دقت فکر شده.

فینچر تو تلویزیون هم درخشیده. سریال مایندهانتر و تهیه‌کنندگی خانه پوشالی نشون دادن که نگاهش به داستان‌گویی توی هر فرمتی جواب می‌ده.

اگه بخوام یه جمله درباره دیوید فینچر بگم، اینه که اون یه استاد قصه‌گوییِ تاریکه که تو هر فیلمش با ظرافت، جزئیات و شخصیت‌پردازی عمیق، مخاطب رو به فکر وامیداره. فیلمای فینچر مثل یه معما هستن که هرچی بیشتر نگاه کنی، بیشتر ازشون لذت میبری.

خب خب
بریم سراغ اولیش

بزار بره... بزار همه‌اش محو بشه... مثل یه بازدم گرم که توی مه گم میشه.

-You okay?
No answer.
-Pissed?
No answer.
-You are pissed?
+No, not at all. It's just that you said youd stick around.
-So you are pissed.
+So why didn't you stick around?
He looks at me, and like one adult to another
-You know exactly why.
+Because you don't like me.
-No.
+Because you never liked me.
-No. Because I'm not good for you.
Silence.
-Believe me, just believe me.
I lift the corner of my sheets.
He shakes his head.
-Just for a second?
Shakes it again.
know myself, he says.
I'd heard him use these very same words before. They meant I'm dying to, but may not be able to hold back once I start, so I'd rather not start. What aplomb to tell someone you can't touch him because you know yourself.
+Well, since you're not going to do anything with me-can you at least read me a story?

What a waste of affection