به سقف اتاق زل زدم و اشک می‌ریزم.
الان می‌فهمم اشک‌هایی که می‌ریزم برای از دست دادن تو نیست. برای خودمه که با دست‌های خودم به‌خاطر تو نابود شدم.

آخرش تنها چیزی که یاد می‌گیری اینه که چطوری تنهایی قوی باشی و از پس همه‌چی بربیای!

برای لب‌هایَم که هرگز فرصتی برای بوسه زدن‌ به لب‌های تو نداشت، می‌گِریم.

تنها وقتی که واقعا از ته دل خوشحال بودم، وقتی بود که صدای تورو از اونطرف گوشی می‌شنیدم.

زندگی بعد از تو جریان دارد. همان‌گونه که قبل از تو داشت. امّا دیگر مثل سابق نیست.
هیچ‌چیز بعدِ تو به روال سابق برنخواهد گشت.

نه که زخم‌هایم کنار تو التیام یافته باشند؛ امّا وقتی با تو صحبت می‌کنم کمتر من را می‌آزارند.

ای کاش یه دکمه‌ای بود وقتی می‌زدمش همه دردات میفتاد به جون من.

هیچوقت اون روز نمیاد که نخوام با تو حرف بزنم.
اگه اون روز اومد، بدون من مُردم.

حالِ من کنارِ تو جور دیگری خوب بود.