او را در میان بازوانش فشرد و رهسپار باد کرد.

دلتنگ روزهایی هستم که هیچگاه نزیسته‌ام.

‏از ادامه دادن خسته بود؛ سکوت می‌خواست و سکون و وقفه‌ای طولانی.

پس به کدام کوی هجرت گزینم تا بویی از آرامش را بیایم؟

فکر آن رویا به روحش می‌زند هر دم خراشی
می‌کشد بهرِ غمِ دل، آتش از جانش زبانه
ردِ داری گردنش را بوسه می‌زد تا در آن شب
می درخشید از تنش خون، از رخش سردی روانه
@Mydarksolitude

همگی با هم بریم خانه ی سالمندان.

تنها دوستان خوب من پیرمردان
خیلی خوب میتونیم باهم آهنگ گوش بدیم.

بس که تو آزردی مرا
هرگز نمیبخشم تورا.

دوباره احساس ناکافی بودن تمام وجودم رو فرا گرفته. چرا هرکار می‌کنم کافی نیست؟ چرا نمی‌تونم خودم رو دوست داشته باشم؟