تصور ِ جنگ از بدن‌ها دروغین است.

از منظر هر آنکه در قدرت است،
بدن سرباز مقدس شمرده می‌شود و بدن دشمن به حیوانیت و توده بودگی تقلیل پیدا می‌کند.
قدرت ناگزیر است برای به کار گرفتن صاحب بدن‌ها در جنگ واقعیت بدن را به کل نادیده بگیرد.

چه آنجا که به عنوان بدنِ فیزیولوژیک و فردی،
واقعیت فراموش شده درد و معلولیت را حمل می‌کنند،
و چه آنجا که در بازی قدرت به نماد تبدیل می‌شوند.

فریادت را مثل یک استخوان قورت داده‌ام.
یک استخوان، استخوان ِ آواره، که در هیچ‌کجای تن نمی‌نشیند.
از مجرای گلو پایین می‌رود، در ریه منبسط می‌شود، با اهرم ِ غضروف به پوست می‌رسد،
می‌گردد و می‌گردد و همچنان مطرود است.

خون را به خاطر دارم.
انتشار نور ِ ناپاک آن عابر آهنین را به خاطر دارم.
استخوان که می‌شکند، آسفالت که داد می‌کشد،
کوچه که گرُ می‌گیرد،
حادثه، جدایی، پارگی،
و غلظت ِ سرد که بر پوست مرد رَوان می‌شود..
عضوی که قطع می‌شود و لامسه‌ای که باز نمی‌گردد.
سوگی که تن برای تن دارد و بُغضی که قلب پمپاژ می‌کند.
و حدقه‌ی چشمانت آنقدر می‌گردد که فراموش کند چه دیده است.
همانطور که، زندگی ساعاتی بعد با لثه‌‌ی جریده، شرمگین و ناباور پیش می‌رود.
زمان می‌گذرد و ساعت بیش از چهار بار می‌نوازد،
حال فقط گلو است که می‌سوزد، گلو‌ست که وارث فریاد ها می‌ماند.

You can have my heart,
If you have the stomach to take it.

اصلا مهم نیست فروغ رو به نیما ترجیح می‌دادی
خب ما سارتر و سیمون دوبووار نبودیم...

ای کانتونای من.. مارادونای من