بالاخره بعد چند ماه با عزیزترینام تونستیم همه باهم بریم بیرون و کنار هم وقت بگذرونیم و آخیششش :))))

۱۷ بهمن ۴۰۳/

فردا شیفت عصرم و میخوام برای امشب سریال دانلود کنم بیینم اونم سریال بازنده؛ امیدوارم سریال خوبی باشه

صبح جمعه باشه، هوا سرد باشه و تنها چیزی که میچسبه هم خواب باشه ولی تو مجبور باشی بری شیفت وایسی

پناه اوردم به اتاقم،
دیدم برام نوتیف اومده برو برفو ببین و با لبخندت
خوشحالمون کن. برفو دیدم، لبخند زدم
و خداروشکر کردم که این آدمارو دارم کنارم

امشب تلخ ترین شبی بود که میشد تو شیفت داشته باشم، اما اینبار حمله‌ی عصبی بهم دست داد و احساس کردم نفسی که بند اومد قرار نیست برگرده بهم ولی برگشت. دقیقا مثل هر لحظه‌ی تلخی که امشب تلخ تر بود، بازم ازش عبور کردم. از اینکه همه کنارم بودن هق هقم بیشتر میشد ولی تنها نبودم و دستامو گرفتن، بغلم کردن و برام تیکه گاه امن شدن

هوا هوای یه بغل محکم و خواب عمیقه

اما خب به این فکر می‌کنم که الان یه بافت سفید سورمه‌ایی دارم و باید خوشحال باشم پس??