Ауылда он шақты адам дастархан басына жиналса, әңгіме: “су келе ме, келмей ме?”, “келе жатқан су жоғалып кетіпті”, “біздің ауыл суға кете ме?”

“Бір нәрсеге тәуекел етіп көрсем бе” деп ойға кетіп жатқан жайым бар.

Сенім - ұлы күш.
Неге және кімге сеніп жүргеніңе мән бер.

Кеше ауылға келдім. Келіп тұрған бір оймен бөлісейінші. Адамдар көбіне әлемге таптаурындарының призмасымен қарайтындықтан, ойлау жүйесі көбіне бір шектен екіншісіне секіріп тұрады. Не бар, не жоқ. Басқаша болуы мүмкін еместей.
Алайда, әлем сондай кең, басымызға кіріп шықпайтын, болу ықтималдығы жоғары қаншама нұсқалар бар. Кедей өмір бойы жарлы болып өтсін, ауылдың адамы ғұмырын ауласынан шықпай өткізсін, бақытсыз отбасының ұрпағы ата-бабасының жолын қайталай берсін, т.б. деген заңдар жоқ. Әркім өз ойларының қамауында, таптаурындарының құлы боп өтіп жатқан өмір. Бәрі де мүмкін шексіз әлемді оймен шектеудің не қажеті бар?

Ақтауға пойыз билеттері пайда болып еді, адамдар қағып кетті. Бәрі бағып отқан сияқты.

- жаяу серуендейтін ауа райы болып тұр.
- ей, одан да қапқа топырақ сал барып.
#ұйықтапқалақояйын

Айтпақшы, бүгін Easy Travel-ге келгеніме екі жыл. Уақыттың қалай зымырап жатқанына үнемі таңданамын. Осы уақыт ішінде біраз тәжірибе жинап, түрлі адамдармен жұмыс істеп, пісіп-жетілудемін. Бәрі үшін шүкір.

Жайық жағасында адамдар бұрынғыдай серуендеп жүр, қалада өмір жалғасып жатыр. Параллельді еріктілер де бөгет тұрғызып жатыр, жұмыстарын тоқтатқан жоқ. Бастығым бірнеше күннен жағалауда жұмыс жасап жүр, мен кеңседе бір өзім. Бәрі жақсы болатынына, бұдан да өтетінімізге сенемін.

Не жазарымды білмеймін, тек шарасыздық. Түрлі нәрсені айтып, төндіріп жатыр. Суға кеткен елді-мекен, қала-ауыл, үйлер мен төрт түліктің видеоларынан жүрек жұлым-жұлым болды. Атырауым, Қазақстаным, елім-жерім, аман болшы, өтінем.
Алладан жәрдем тілеуден басқа қолымнан ештеңе келмейді. Қол көмегін созып, күні-түні бөгет жасап, еңбектеніп жатқан әр азамат пен азаматшаға Алла разы болсын.