به خودم اومدم می‌بینم پین چتمون یه ویسه که توش می‌گم. فلانی! I love you so much. و با خودم می‌گم فاک! چیکار کردیم با خودمون.

پ.ن: اگر از دوست داشتن یک نفر مطمئن نباشم بهش نمی‌گم I love you.

و شاید بگی خب من که فقط به خودم نگاه می‌کنم، پس مشکلی نیست. نه اینطور نیست. باید مقایسه کنی؛ ولی از نوع درستش.

زندگی آدم خیلی راحت‌تر از چیزی که فکرشو بکنی می‌تونه توی یک چشم به هم بگا بره یا اینکه یه شبه از صفر به صد برسه. و تعادل و افراط نقش مهمی رو توی این روند بازی می‌کنه.

یه بار سر یه موضوعی، A اذیتم کرده بود و من با B در‌موردش‌ درد و دل کرده بودم. و بعد B رفته بود به A گفته که چرا منو اذیت کرده. در نهایت، A اومد یقه‌ی منو گرفت گفت اویی چی گفتی پیش B که اومده این همه لیچار بارم کرده؟ گفتم والا چیز خاصی نگفته بودم نمی‌دونم اصلا چرا اومده با تو بیانش کرده...
در نهایت گفتم اگر B اینطور که میگی بهت بی‌احترامی کرده و بهت گفته آویزونشی، چرا باهاش خوبی؟ گفت چون خوبی ازش دیدم.
و همون لحظه بود که فهمیدم خدا نکنه مردم بخوان خوبی‌های یکی رو ببینن، و خدا نکنه بخوان بدی‌های یکی رو ببین.

چقد سوت و کوره.

حالا می‌گه دیگه همه‌چیز علم نیست. همین چند ماه پیش بود دهن یه ملتیو گاییده بود با این علمش. پس می‌بینی؟ می‌بینی که‌ خوباشونم اشتباه می‌کنن؟ بت نساز.

“I never used to let people come too close. And then there was you, that came in and settled in the depths of my soul.”

من همیشه هرازچندگاهی به کسایی که مدتیه باهاشون حرف نزدم پیام می‌دادم. ولی چرا یه طوری شد که حتی نمی‌خوام به بعضیا سلام کنم؟ واقعا لازم بود این همه نفرت‌پراکنی؟

صمیمیت، تماس چشمی، در یک اتاق شلوغ به یکدیگر نگاه کردن و لبخند زدن، "من این آهنگ رو شنیدم و یادت افتادم"، رقصیدن بین غریبه‌ها، صحبت کردن تا نیمه‌شب، "واست یه صندلی نگه داشتم"، در سکوت کنار هم نشستن بدون احساس معذب بودن، باهمدیگه آهنگ گوش دادن، "خیلی متاسفم"، امید، جزئیات کوچک، گفتن چیزهایی که فقط از نظر ما خنده‌دار هستن، قدردانی، اعتماد متقابل، "از شناختنت خیلی خوشحالم"، گریه کردن در آغوش همدیگه، دادن فرصت‌های دوباره، خنده‌های از ته دل، "همین الان می‌خواستم بهت پیام بدم"، قرض دادن کتاب‌هایی که توش پر از نوشته و یادداشته، در آغوش گرفتن، احساس امنیت، "قبلا اینو به کسی نگفتم"، احساس تعلق داشتن، "من می‌فهمم"، دونستن اینکه یه نفر کنارت هست، دوست داشتن.

امروز را با خستگی جامانده از دیروز شروع کردم. و باز مثل اکثر اوقات چرخه‌ی تکراریِ خستگی-غر-کلافگی. اما به شکل احمقانه‌ای تا به این لحظه با کسی از خستگی یا کلافگی‌ نگفتم. چرا؟ چه‌چیزی مرا به لبخند وا می‌داشت؟ گول زدن کافی‌ست. فقط او. یک بار می‌خندد و هزار بار خستگی از تنم در می‌رود.