خواهش‌های دلخواهی که دست از سرمان بر نمی‌دارد و هیچ زنجیری توان بندکردن پایشان را ندارد؛ مگر حس حضور و مراقبت تو.
هر چند گاهی پایِ بندگیم لغزیده و تاوانش در شبی قیرفام و سرد یقه‌ غفلتم را می‌گیرد.
ودر آن حال مضطرب و گریان چون کودکی گم‌شده در شلوغی شهری غریب در تمنای پیدا شدنم.
و این ترس که نکند در چاه تاریکِ عقوبت گناه فراموش شوم که مسیر هیچ کاروانی به آن نیفتد و مرا به صحنِ طاهران بعد توبه نخوانی.

اما، من منتظر خواهم ماند و
امیدوارم به باریکه‌ایی از نور که این پهنه سیاهی را از قلبم بشکافد و نشان تو را تا ابد در آن بند کند.
رهایم نکن حتی اگر قرار است بارها سیلی تنبیه را به صورت نفسم بچشانی...
راضیم اگر انتهای کارزار رضایت تو باشد خدای من...
نیایشی شبانه
?ورده

﴿وَمِن آياتِهِ خَلقُ السَّماواتِ وَالأَرضِ وَاختِلافُ أَلسِنَتِكُم وَأَلوانِكُم إِنَّ في ذلِكَ لَآياتٍ لِلعالِمينَ﴾

دیشب در مسیر برگشت، گذرمان به قبرستانِ یکی از روستاهای اطراف افتاد. ماشین‌ها هر دو طرف جاده پارک شده‌بودند و نورهای کم‌جان گوشی در انتهای تاریک، میان قبرها دیده میشد.
مشخص بود مشغول به خاک‌سپردن جنازه‌ایی هستند که بی‌شک عزیز یک خانواده است.

ساعت از نیمه شب گذشته بود، با دیدن این صحنه‌ها با خودم گفتم خوب ببین، آدم بعد از مرگ، جسمش آنقدر نا خواستنی می‌شود که حتی عزیز‌هایش منتظر طلوع نمی‌مانند، در نیمه شبی تاریک و سوزناک تن بی‌جانش را به آغوش زمین سرد می‌سپارند.
آدم چقدر باید شقی و بدبخت باشد که به فکر این منزل نباشد و بی‌نور به سمت این تاریکی‌ حتمی بیاید.

حال فکرش را بکن بخاطر همین دیگران، که تحمل ساعتی ماندن کنارت را ندارند، بی‌نور بمانی! نور ایمانت را محکم‌تر بگیر شبِ تاریک و قبر تاریک‌تر در انتظار است.

#مرگ
#روزمرگی

این سکوت
طلسم کدامین دیدار است
یا
رعشه‌ی سوزانده
بعدِ کدامین شعر

کلید قفلِ نامهربان کلامت چیست!
بخوان
تا نکند آفت بزند
سبزینه قلب ما را

بخوان
تا نکند جان دهد
پرنده خیال
در فراق نغمه‌ی تو

?ورده

گناه توبه میخواد نه توجیه.

نَفس هم همانند جسم عورت دارد و بهترین لباس برای عورتِ نَفس، تقواست. وقتی تقوا در دل کم شود، عورتِ نَفس آشکار می‌شود؛ همانند رودخانه‌ای که زمانی که آب آن کم می‌شود حفره‌ها و سنگ‌هایش که قبلا پنهان بودند، ظاهر می‌شوند.

✅️ عنوان: کینه و پینه | چرا غرب از ما متنفر است؟
? نویسنده: کویستان ابراهیمی

الله اکبر الله اکبر
الحمدلله?
ارزش نور را چه کسی بهتر از آن درک میکند که طعم تاریکی را چشیده؟!

مدتی است در خلوت با خودم، به اسم «المهیمن» فکر می‌کنم و بی‌شک شنیدن آن فایل زیبا در تعریف این اسم الله بر مسیر دل و فکرم بی‌اثر نبوده.
«المهیمن» از ریشه میمنه به معنی سیطره و قدرت میاد و این یعنی ذات الله متعال سیطره کامل بر هستی دارد.
از شنیدن صدای نفسهای ماهی در عمق و سیاهی دریا تا صدای پای مورچه‌‌ایی در زیر سنگِ کوهی بالا بلند گرفته و صدای خاموشِ حرفهای ناگفته همه ما... چیزی از او پنهان نمی‌ماند.
معنای المهیمن را در حفاظت این جهان که از سیطره همه‌جانبه‌اش سرچشمه می‌گیرد را هم میتوان دید. و معنای دیگرش را در مصلحت‌اندیشی بی‌نظیر پروردگار.
الله متعال همچنان که سیطره کامل بر هستی دارد بی‌وقفه آن را اداره میکند آن هم به مصلحت‌، بدون دیدن کوچکترین کژی در آن.

از مهم‌ترین باورهای عمیق به این اسم را در مادر سرورمان موسی میتوان دید.
اویی که به آن الهام اعتماد کامل دارد. میداند المهیمن حافظ امانت‌هاست و از عاقبت آن سوی نیل باخبر است و حتی هدف از این مصلحت را هم برایش می‌گوید (و جاعلوه من المرسلین) تا نکند شکی به دل راه دهد.
در این ماجرا نقش اسم المهیمن به واضحی دیده می‌شود.
اراده، دوراندیشی و مصلحت اموری پر خیر برای بنده‌اش هر چند سخت و به قیمت جگرگوشه به آب سپردن است.
و تویی که باید درس بگیری و عمیق‌تر المهیمن را بخوانی و مومن باشی به اینکه در پس تمام ناراحتی‌های زندگی اراده کاملی جریان دارد که به مصلحت تو آگاه است، هرچند گاهی باید تمام دلخوشی‌هایت را رها کنی؛ شبیه سپردنش به دریا، اما پر خیرتر به سویت باز خواهد گشت.
به قول آن عزیز هر جای زندگی به بن‌بست رسیدی مطمئن باش یکی از نام‌های او را فراموش کرده‌ایی. از جنس تمام گره‌های تاریک، نامی مطابق با آن هست که به آن چنگ بزنی و سلامت به سپیدی صبح برسی.
و شاید این روزها المهیمن...

ببخش اگر گاهی دلت را شکستم، فقط برای اینکه شبیه بچه مردم نبودم...