بعضی وقتا رفتار یه نفر اینقد روت تاثیر میزاره که
ساکت میشی با خودت میگی یعنی اینقد بدم ...؟

برای من اما درد نیز تازگیش را از دست داده است ...

من همیشه اونی بودم که تو سختی ها بقیه دلداری دادم، بعدش غم رخنه کرده تو تمام رگ و ریشه و فعل و افعالاتم ..
چون یاد خودم افتادم که هیچ‌وقت نتونستم از حال بدم به کسی چیزی بگم ..
چون هر چقدر به گذشته نگاه میکنم میبینم مدام در حال تسکین زخم آدمای اطرافم بودم ..
شبیه فرمانده‌ای شدم که توی گوش رزمنده‌ها امید پچ‌پچ می‌کنه ولی خودش شبا می‌ره پشت سنگر از کمبود مهمات اشک می‌ریزه!
اوضام اینقدر قمر در عقربه ..

ولی خب ...
بودن یه آدم امن تو زندگیت باعث میشه اون سختیه و مشکله قابل تحمل تر بشه ....

یه جوری شده ...
وقتی نیستی ، انگار هیچ کس نیست…!

به اندازه تمامِ دردهایی که توی نبودنت کشیدم و کشیدی، دوست دارم :))

هیچ جای دنیا به اندازه قفسه سینه ام
دیوان عاشقانه یافت نمی شود ...
دیوان هایی از ...
عاشقانه هایم با تو ...
غزل های در هم تنیده و بیان نشده از احساساتم به تو ...
حسرت زیستن با تو ..
درد فراق ...
زخم دلتنگی...
طعم شیرین بوسیدن لبانت ...
امنیت دستانت ...
و آرامش آغوشت ...
و من تمام این ها را در کتابخانه قلبم تا ابد نگاه میدارم ..