نگاهش که به چشمانم افتاد، دانستم
عمری آن نگاه در خاطرم خواهد ماند؛
نگاهی که همنشینِ تک‌تک نفس‌هایم بود..

"ویران شده را حوصله منت معمار نباشد
ویرانهٔ مارا بگذارید که ویرانه بماند."

به امید آنکه بارانِ چشمانش خاطرات خاک خورده میانِ کوچه و خیابان‌های قلبش را پاک کند، میگریست.

جوهرِ قلم تمام شد؛
تتمه رنجِ مجهوری را در چشمانِ مجنونم بخوان.

‌همه راه‌ها به تو ختم می‌شود؛
حتی آن‌هایی که برای فراموشیت از سر گرفتم.

- محمود درویش

گذرِ زمان، قدرتِ فهمِ معمای چشمانی که در میانِ ازدحام به زمین دوخته شده بودند را از او نگرفته بود.

حال که تنها تاریکی در میانِ تلاطمِ خاموش چشمانم مَسکَن گزیده، پروایی نباشد، چراکه نورِ دیدگان فرض نباشد؛
آنکه حکمِ حیات باشد با دیدگانِ دل رویت می‌شود.

آنگاه که کابوس به پایان رسید،
دستانِ خواب از چشمانش برداشته شد.
زندگی‌ نه آن رویای پیش از خواب بود و
نه آن بختکِ به هنگامِ خواب.
آنکس که از ترسِ کابوس به خواب نرفت،
لذتِ تمام شدنِ آن را ندانست.
آنکس که دانست رویاست و در آن غرق شد،
به خود آمد و در شوره زار، تنها سراب دید.

چیزی مرا کم است؛
شاید امید،
شاید فراموشی،
شاید دوست،
شاید خودم...

- محمود درویش

خود را نخواهم بخشید که شب به وقت خاموشی فریب میدهم کودکی که درونم بی قراری میکند؛ با اینکه رد پایی ازت یافت نمی‌شود اما او باور نمی‌کند تنها قصه ی زیبای شب هایم بودی و هیچگاه از دل رویاهایم زنده نشدی، نباید دلتنگ آغوشی باشد که هیچگاه خودش را در آن رها نکرده است...