«زندگی واقعی ندارم: مگر در رمان، زیستنم تنها از خلال زندگی دیگران.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«توان حضور واقعی در جمع: تازه فهمیدم یعنی چه، به قیمت زمین‌گیر شدنم، به قیمت نامرئی شدنم.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«وحشتناک‌تر از همه چیز؟ این دست و پازدن‌ها و تقلای زیاد.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«درد به رشد اخلاقی و فکری منجر میشود، اما یک قدری نه بیشتر.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«دلم میخواهد سرم را فرو کنم به سوراخ خودم، عینهو موش کور و تنها زندگی کنم، تنهای تنها.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«کلی‌گویی برنمیدارد درد. هر بیمار درد خودش را میفهمد و بس. درد آدم به آدم فرق میکند، مثل صدای خواننده که تالار به تالار.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«آلبر به من کفت که چه‌طور وقت تماشای فروپاشی من، وسط آن معرکه تراژیک، از تعجب وامانده بود. از درون خالی شدنی که تمامی ندارد.»

در وادی درد/آلفونس دوده

«به قول دریانوردان: کشتی لنگرگیر شده.
چنین عبارتی برای توصیف بحران حالم. کشتی لنگرگیر شده، دوباره راه می‌افتد آیا؟»

در وادی درد/آلفونس دوده

«..دوده با تمام این‌ها موافق بود و بعد خوابی که دیده بود را تعریف کرد:
در دشتی از گل ترقه‌ای‌ها راه میرفته و در پس زمینه تنها صدایی که می‌شنیده صدای ریزِ ترکیدنِ غلاف دانه‌ها بوده. چنین نتیجه میگیرد که زندگیِ ما، چیزی بیش از این نیست: ترق ترقِ ارامِ گل ترقه‌ای‌ها.»

در وادی درد/آلفونس دوده