✳️ احتمال بدهید خداوند قادر و تواناست!

دیروز در اوج تلاش رسانه‌های مجازی و حقیقی داخلی و خارجی در تزریق یأس و ناامیدی و بی‌هدفی و شکست و نشستن و حرکت نکردن و آیندهٔ کار و زندگی و تحصیل را سیاه و تیره نشان‌دادن، دوستی در یک گروه دوستانه یکی دو آیهٔ قرآن گذاشت و حال و هوای همه ما را عوض کرد.

او نوشت: عجب آیهٔ امیدبخشی! یک‌طرف لشکر فرعونیان و یک‌طرف دریای خروشان نیل و قومی پریشان و مضطرب و ماتم‌زده: فَلَمَّا تَرَاءَ الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَکُونَ. قَالَ کَلَّا إِنَّ مَعِیَ رَبِّی سَیَهْدِینِ. فَأَوْحَیْنَا إِلَى مُوسَی أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْبَحْرَ، فَانْفَلَقَ فَکَانَ کُلُّ فِرْقٍ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ. هنگامی که دو گروه یکدیگر را دیدند، یاران موسی گفتند: «ما در چنگال فرعونیان گرفتار شدیم! (و کارمان تمام است). موسی گفت: اصلاً این‌طور نیست؛ بدون تردید پروردگارم با من است و بزودی مرا هدایت خواهد کرد. آنگاه به موسی وحی کردیم: «عصایت را به دریا بزن!»

دوست ما سپس آیهٔ دیگری از سورهٔ دیگری نوشت که دنبالهٔ این ماجراست: وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ، فَأَنْجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ. یادتان بیاید هنگامی که دریا را برای شما شکافتیم و نجاتتان دادیم و فرعونیان را غرق کردیم در حالی که شما (از ترس و ضعف فقط) تماشا می‌کردید...

واقعیت این است که وقتی اسیر و زخمی بمباران گستردهٔ رسانه‌ای می‌شویم یادمان می‌رود که خدایی هم هست و حواسش به ما است و وعده‌های فراوانی داده که اگر استقامت کنید قطعاً پیروزی از شماست. یادمان می‌رود که پس از سال‌ها سختی و مشقت در شعب ابی‌طالب، خداوند چگونه پاداش این استقامت را داد، فراموش می‌کنیم که ارتش ایالات متحده آمریکا در پنجم اردیبهشت سال ۱۳۵۹ با هواپیما‌های هرکولس و هشت بالگرد سی استالیون و پشتیبانی نظامی در دو سه کشور منطقه، چگونه به خاک سیاه نشست و اسیر طوفان شن شد و چندین نظامی آمریکایی کشته شدند و مابقی سوار بر سی ۱۳۰‌ها فرار کردند و لکهٔ ننگ بزرگی برای ارتش آمریکا در تاریخ ثبت شد.

از یاد برده‌ایم که هشت سال تمام در حالی که تمامی کشور‌های جهان بجز یکی دو کشور، پشتیبان متجاوزی چون صدام حسین بودند و از هیچ کمک مالی و نظامی و لجستیکی به او دریغ نمی‌کردند و به ما حتی سیم خاردار هم نمی‌دادند، در راه خدا ایستادیم و مقاومت کردیم و شکست نخوردیم و در تاریخ سرافراز ماندیم.

گاهی فراموش می‌کنیم که خداوند وعدهٔ پیروزی داده است یا باورمان نمی‌شود که خداوند، هم قادر و تواناست و هم صادق است و بار‌ها در اوج ناامیدی مطلق، مؤمنان را یاری داده و دستشان را گرفته و بر دشمنانشان پیروز کرده است. به قول حاج‌آقا مجتبی تهرانی «رضوان‌الله تعالی علیه» آیا فکر کرده‌اید خدا دیگر توانا نیست؟ وعده‌های خدا دیگر راست و درست نیست؟ خدا در برابر قدرت‌های دنیایی کم می‌آورد و زورش به آنها نمی‌رسد؟

اشکال کار اینجاست که ما گاهی با اغوای منحرفان و دشمنان و وادادگان فکر می‌کنیم کار دست آمریکا و بایدن و ترامپ و کدخداست نه خداوند متعال، آن‌گونه که در صدر اسلام می‌پنداشتند پناه بردن به لات و هبل و عُزیٰ و بت‌ها و خدایان دیگر چاره‌ساز است.

بله، خداوند در قرآن تصریح کرده است که اگر از یاد من روی برگردانید و به‌جای من به کدخدایان و قدرت‌های دنیایی متشبث شوید، معیشت و زندگی را بر شما سخت می‌کنم: مَن أعرًض عَن ذکری فَانّ له معیشَةً ضنکاً.

راه حل خیلی آسان و در دسترس است: شما که تا حالا بار‌ها و بار‌ها روی وعده‌های دشمنان و جنایتکاران بی‌بدیل تاریخ حساب کردید و نتیجه‌اش را دیدید، حالا بیایید این راه را امتحان کنیم: دشمن را عددی حساب نکنیم، استقامت کنیم و به خداوند قادر متعال اعتماد و توکل کنیم و بدانیم که دیگر جایی برای ناامیدی و یأس نیست، چراکه بنا بر وعده صادق خداوند: صبح نزدیک است.

@tdejakam

🎵🎵
موسیقی متن فیلم سینمایی #سفیر
اثر زنده‌یاد استاد #فریدون_شهبازیان

بیا ای تکسوار جادهٔ نور
جدا کن بندها از دست‌وپامان

@tdejakam

✳️ خاطره وزیر شعار از رقص آیت‌الله!

معمولاً حاشیه‌ها جذاب‌تر از اصل مطلبند و برای همین است که اخبار مربوط به حاشیه‌ها مخاطبان بیشتری دارند و مثلاً اخبار ۲۰:۳۰ بینندگان بسیار بیشتری دارد تا اخبار رسمی ساعت ۲۱ یا ۲۲.

یکی از این حاشیه‌ها ماجرایی است که ۱۷ سال پیش از مرحوم «محمود مرتضایی‌فر» شنیدم؛ مجری نماز‌های جمعه که پس از شوخی امام‌خمینی به «وزیر شعار» معروف شده بود.

آن‌شب حاج‌آقا مرتضایی‌فر در «مسجد بانو مفتخر» تهران داشت تعریف می‌کرد که امام بعد از سخنرانی بهشت زهرا کجا رفت.
می‌گفت پس از سخنرانی حضرت امام در بهشت زهرا، طبق برنامه‌ریزی‌های دقیقی که در کمیته استقبال کرده بودیم، قرار بر این بود که ایشان مستقیماً به مدرسه رفاه در پشت مجلس تشریف بیاورند، اما ساعت‌ها گذشت و خبری از ایشان نشد.

در این مدت با توجه به جوی که بختیار ایجاد کرده بود، کم‌کم شائبه‌ها و شایعه‌هایی چون احتمال ربوده شدن ایشان یا حادثه‌ای ناخواسته و ناراحت‌کننده در اذهان همه کسانی که در مدرسه رفاه به انتظار ایشان نشسته بودیم شکل گرفت و هر کسی در گوشه‌ای ناراحت و مضطرب و متأثر بود که از جمله آنها مرحوم آیت‌الله خلخالی بود که بی‌تابی می‌کرد.

ساعت از ۸ شب گذشته بود که حضرت امام تشریف آوردند و همه ما از خوشحالی اشک شوق می‌ریختیم و صلوات می‌فرستادیم، اما آقای خلخالی که بیش از همه از دیدن امام و سلامت کامل ایشان خوشحال شده و به وجد آمده بود، ناخودآگاه با همان عبا و عمامه شروع کرد به رقصیدن در جلوی امام! امام هم از کار او بشدت خنده‌شان گرفت و همین موضوع، فضای کل مدرسه رفاه را عوض و شاد کرد.

مرتضایی‌فر سپس توضیح داد که امام در مسیر بازگشت از بهشت زهرا، می‌خواهند که ایشان را به بیمارستانی که مجروحان و تیرخوردگان حوادث انقلاب بیش از همه در آنجا باشند ببرند و به همین منظور، ایشان را به بیمارستان هزار تختخوابی [امام خمینی فعلی]می‌برند و رهبر کبیر انقلاب از بیماران و تنی چند از مجروحان حوادث انقلاب عیادت می‌کنند. سپس به منزل یکی از بستگان خود که در همان حوالی زندگی می‌کردند تشریف می‌برند و پس از نماز مغرب و عشا به طرف مدرسه رفاه حرکت می‌کنند.

وی دو خاطره دیگر هم نقل کرد. یکی اینکه پس از چند روز از بازگشت امام خمینی، ملی‌گرایان تلاش بسیاری کردند تا از برگزاری دیدار‌های عمومی ایشان جلوگیری کنند، اما به محض اینکه امام فهمیدند آنان چنین تصمیمی دارند، با قاطعیت گفتند که دیدار‌های عمومی ایشان، هم برای آقایان و هم برای بانوان، حتماً باید ادامه پیدا کند.

خاطره دیگر حاج‌محمود باز هم مربوط به روز ورود امام بود که گفت: در هنگام سخنرانی امام در بهشت زهرا، من در جلوی صندلی نشسته بودم و وقتی که ایشان با آن لحن قاطع فرمودند «من توی دهن این دولت می‌زنم، من خودم دولت تشکیل می‌دهم»، آن‌قدر این جمله تأثیرگذار بود که من همانجا شروع کردم با قدرت دست‌زدن. خیل جمعیت نیز به تبع من دست زدند. اما ناگهان متوجه شدم که در محضر علما شاید دست‌زدن خیلی جالب نباشد، به همین دلیل فوراً تکبیر گفتم و جمعیت هم به دنبال من «الله اکبر» گفتند و از همان‌لحظه تکبیرگفتن برای تأیید اظهارات سخنرانان در کشور باب شد که تا حالا هم این رسم باقی مانده است.

@tdejakam

✳️ ما پشیمان نیستیم - بخش دوم و آخر

می‌ماند یک نکته و یک سؤال رایج این روزها: تکلیف این‌همه سال مجاهدت و شهادت مستشاران عزیز کشورمان در آنجا چه می‌شود؟

پاسخ به نظر من نباید آنقدرها هم سخت باشد: ما اولاً برای اسد و برای سوریه آنجا نبودیم؛ ما برای آرمان‌هایی بسیار والا در آنجا حضور داشتیم و به همه اهدافمان در مدت حضور رسیدیم. ما در این مدت از حرم زینب کبرا «سلام‌الله علیها» دفاع کردیم و نگذاشتیم لطمه‌ای به آن بخورد، ما با حزب‌الله و سوریه و فلسطین همپیمانی وثیقی داشتیم که مانع از آن شد که ارتش رژیم صهیونیستی به کیان امت اسلامی صدمه بزند و اگر وارد اراضی اسلامی شده از آنجا با خواری و خفت خارج شد، ما آنها را برای مقابله و مقاومت آماده‌تر و آب‌دیده‌تر کردیم و آنها در این ماه‌ها نشان دادند که خود استاد مبارزه و مجاهده و مقاومت در جهانند، و ما با این همپیمانی اجازه ندادیم ارتش نجس صهیونی به مرزهای ایران و عراق نزدیک شود و دشمن را به فرمایش امیرالمؤمنین«علیه‌السلام» بسیار دورتر از اراضی خود نگه داشتیم و در آنجا با او به مصاف برخاستیم.

علاوه بر همه اینها این سخن بلند امام خمینی همچنان مرامنامه ما و همه سربازان و منتظران مهدی موعود«عج» است که:

- «ما در جنگ برای یک لحظه هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم. راستی مگر فراموش کرده‌ایم که ما برای ادای تکلیف جنگیده‌ایم و نتیجه فرع آن بوده است. ملت ما تا آن‌روز که احساس کرد که توان و تکلیف جنگ دارد به وظیفه خود عمل نمود. و خوشا به حال آنان که تا لحظه آخر هم تردید ننمودند، آن‌ساعتی هم که مصلحت بقای انقلاب را در قبول قطعنامه دید و گردن نهاد، باز به وظیفه خود عمل کرده است... تأخیر در رسیدن به همه اهداف دلیل نمی‌شود که ما از اصول خود عدول کنیم. همه ما مأمور به ادای تکلیف و وظیفه‌ایم نه مأمور به نتیجه. اگر همه انبیا و معصومین «علیهم‌السلام» در زمان و مکان خود مکلف به نتیجه بودند، هرگز نمی‌بایست از فضای‌ بیشتر از توانایی عمل خود فراتر بروند و سخن بگویند و از اهداف کلی و بلندمدتی که هرگز در حیات ظاهری آنان جامه عمل نپوشیده است ذکری به میان آورند.»

آری، ما به همه لحظات این‌سال‌های دفاع از حرم و دفاع از فلسطین و دفاع از مقاومت و مظلومان جهان افتخار می‌کنیم و باز هم برای ادامه این افتخارآفرینی پایه‌ایم.

@tdejakam

✳️ ما پشیمان نیستیم - بخش اول

بی‌انصافی است که خدمات اسد پدر و اسد پسر را به کشور و مردم ایران و انقلاب اسلامی نادیده بگیریم و به‌استناد برخی بداخلاقی‌های اخیر بشار، چشم بر همه خدمات این دو به خودمان در ۴۵سال اخیر ببندیم و نامردی کنیم.

همه می‌دانیم در جریان جنگ تحمیلی که تمام کشورها در ظاهر یا باطن یا با صدام حسین بسته بودند و یا دل خوشی از انقلاب اسلامی نداشتند، کوچکترین کمکی به کشورمان نکردند و ما را در معرکه مقاومت در برابر تمام دنیا تنها گذاشتند. در این میان، تک‌وتوکی از کشورها و در رأس آنها دولت سوریه به رهبری مرحوم حافظ اسد دست یاری به مردم ما دادند و از هیچ کمک لجستیک و سیاسی دریغ نکردند.

هنگامی که در سال ۲۰۰۰ میلادی حافظ اسد بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت و بشار به حکومت رسید، کمتر کسی این امید را داشت که این پزشک جوان ۳۵ساله بتواند راه پدر را در همراهی با مردم و نظام اسلامی ایران ادامه دهد. اما در کمال تعجب این اتفاق افتاد و اسد جوان حتی بهتر از پدر با ایران اسلامی همراه شد. او در حوزه داخلی کشورش هم دست به اصلاحاتی ضروری زد که فضای تقریباً بستۀ زمان پدرش را تا حدود زیادی باز کرد و در حوزه خارجی هم بهتر از او، هم در میدان و هم در دیپلماسی، در مقابل آمریکا و اسرائیل مقاومت کرد تا جایی که خشم کشورهای عربی وابسته به غرب فوران کرد و او را از اتحادیه عرب اخراج کردند.

بشار اسد حتماً در حوزه حکمرانی و مدیریت کشور دچار ضعف‌ها و اشتباهاتی بوده است، اما این اشتباهات نسبت به بسیاری از کشورهای عربی و غیر عربی بسیار کمتر است و تا حدی نبوده که همزمان آمریکا و اسرائیل و ارتجاع عربی و ترکیه و بسیاری از دیگر هم‌پیمانان آشکار و پنهان امروز اسرائیل و آمریکا اجازه داشته باشند نیرو به داخل مرزهای جغرافیایی آن گسیل کنند و پایگاه نظامی بزنند و نفت این کشور را به یغما ببرند و رسماً اعلام کنند که به تروریست‌ها و معارضان سوری و غیرسوری این حکومت تجهیزات می‌دهند و تشویقشان می‌کنند که نظام حاکم بر این کشور را ساقط کنند. هیچ کدام از معاهدات بین‌المللی و قوانین جهانی به کسانی چون اردوغان حاکم ترکیه این اجازه را نمی‌دهد که مصاحبه کند و رسماً بگوید «ما از بشار اسد درخواست کردیم و گفتیم که بیا آینده سوریه را با هم تعیین کنیم.»! و مضحک‌تر اینکه چون نیامده، حالا من هم لشکریان مجهز کرد و ترک خود را به آنجا می‌فرستم تا شهر به شهر و استان به استان سوریه را اشغال کنند!

در هر صورت، برای من ایرانی بشار اسد یک دوست و یک همراه و یک همسوی سیاسی در چندین دهه بوده و خدمات فراوانی کرده که از هیچ رئیس حکومت دیگری دریافت نشده و اگر هیچ کدام از اینها هم نبود، به عنوان یک انسان آزاده از اینکه کسی چون او یک ربع قرن در برابر آمریکا و اسرائیل مقاومت کرد و راه کمک‌رسانی و تقویت مقاومت را گشوده نگه داشت، بشدت قابل احترام است، حتی اگر به دلایلی کم آورده باشد و تن به فریب وعده‌های دشمنان دیروز داده باشد و هشدارهای دلسوزانه پنج‌ماه پیش رهبر انقلاب اسلامی و سیدحسن نصرالله را برای بقای خودش به گوش نگرفته باشد یا هر چیز دیگری؛ و این روزهای بسیار تلخ را رقم زده باشد. برای من همین ۲۵سال مقاومت و همیاری با این جبهه قدسی، ارزشمند و ستودنی است و من به همین دلیل او را یکی از مقاوم‌ترین رهبران سه دهه اخیر جهان می‌دانم، و اگر باز هم ایستاده بود و مقاومت کرده بود شأنی حتی بیشتر از فیدل و چگوارا پیدا می‌کرد که نکرد!

@tdejakam

✳️ مدرس چند کرسی در مجلس دارد؟

اینکه مجاهد شهید سیدحسن مدرس چه ویژگی‌هایی داشته است که امام خمینی در میان همه شخصیت‌هایی که از آنها تجلیل کرده، برای مدرس حساب کاملاً جداگانه‌ای باز کرده و تعابیری برای او به‌کار برده که برای هیچ‌کس دیگر استفاده نکرده است، یکی از نقاط قابل تأمل تاریخ معاصر ماست.

مدرس همزمان چندین ویژگی بارز داشته است که دیگران گاه فقط با یک یا دوتا از این ویژگی‌ها محبوب امام و مردم شده‌اند. ویژگی‌هایی چون ساده‌زیستی، آزادگی، شجاعت در برابر ظلم و استبداد، هوشمندی و کیاست، سواد علمی، رسیدگی به محرومان، دوری از عوام‌زدگی و تحمیق مردم؛ مواردی که همه آنها با هم در وجود این شخصیت تأثیرگذار کشورمان جمع شده بود. جالب اینکه برخی از این ویژگی‌ها نتیجه ویژگی دیگر است. مثلاً ساده‌زیستی و دوری از تجملات باعث شده بود که او به دلیل همین دلبستگی‌نداشتن به دنیا آزاده باشد؛ و همه اینها باعث شده بود که در سیاست‌ورزی شجاعتی تا آن درجه بالا داشته باشد که رضاخان مستبد و درباریان او را به چیزی نگیرد و از آنها نترسد؛ و بالتبع از دول استعمارگر روس و انگلیس هم ذره‌ای بیم و خوف نداشته باشد و بتواند در مجلس در مقابل آنها بایستد و از حقوق ملت دفاع کند.

ماجرای اولتیماتوم ۱۹۱۱ روسیه از جمله این موارد است که مورخان ایرانی و آمریکایی نوشته‌اند که مسکو شش روز به دولت ایران مهلت داد تا به خواست روسیه تن دهد وگرنه به تهران می‌آیند و آنجا را اشغال می‌کنند. دولت ترسو هم تصمیم‌گیری درباره آن را به مجلس شورای ملی واگذار کرد و این در حالی بود که به گفته یک مورخ آمریکایی، در روز تصمیم‌گیری گویی گرد مرگ بر مجلس ایران پاشیده بودند و مجلس هم از ترس، آماده تصویب درخواست این دولت خارجی شده بود که در این میان دیدند پیرمردی به پشت تریبون رفت و گفت: «آقایان! اگر قرار شده باشد که ما از بین برویم، چرا با دست خودمان نابودی خودمان را امضا کنیم؟» و همین شجاعت و رشادت مدرس باعث شد نمایندگان رگ غیرتشان بجنبد و با اکثریت آرا اولتیماتوم روسیه را رد کنند و روسیه هم که این شجاعت را دید، جرئت نکرد هیچ غلطی بکند.

در حوزه داخلی هم مدرس بار‌ها و بار‌ها این شجاعت خودش را در برابر رضاخان و زمامداران وقت نشان داده بود. بار‌ها او را در میان مردم تحقیر کرده و مردم را به شعاردادن علیه او واداشته بود. بار‌ها کوشیدند که با پیشنهاد پول و مسئولیت، او را بخرند اما اعتراف کردند که او نه اهل گرفتن پول است و نه والی و وزیر می‌شود که او را تطمیع کنند. نقل کرده‌اند که رضاخان که از دست مدرس عاصی شده بود و نمی‌دانست چه باید بکند، روزی با خشم و عصبانیت زیاد، گریبان مدرس را گرفت و پیراهن کرباسی‌اش را چنگ زد و با فریاد گفت: سید! آخر از جان من چه می‌خواهی؟ مدرس آرام و متین و استوار و مصمم گفت: «می‌خواهم تو نباشی.»

اینها بخشی از دلایلی است که امام خمینی از مدرس همواره با بالاترین توصیفات یاد کرده و حتی وقتی می‌خواهد برای مردم نمونه یک «نماینده مطلوب مجلس شورای اسلامی» را مثال بزند، می‌گوید «مثل مدرس» باشد و فوری اضافه می‌کند که مثل مدرس که حالاحالا‌ها نمی‌تواند پیدا بشود! (با این مضمون)

روز دهم آذر به مناسبت سالگرد شهادت این بزرگمرد عرصه دین و سیاست، سال‌هاست به عنوان «روز مجلس» نامگذاری شده و چه خوب است که نمایندگان مجلس شورای اسلامی اگرچه نمی‌توانند حائز همه ویژگی‌های والای مدرس بشوند حداقل تلاش کنند تا حد زیادی خود را به او شبیه سازند. در تقوا و پرهیز از پیشنهاد‌های مالی و مسئولیت‌های سیاسی که آنها را از وظیفه نمایندگی مردم باز می‌دارد، از شجاعت در بیان نظرات متفاوتی که صلاح مردم و نظام در آن است اما ممکن است ملاحظات مختلف بویژه رأی‌آوری مجدد در حوزه انتخابیه مانع ابراز آنها بشود، از تصمیمات مهمی که کشور را در برابر تجاوزات و تهدیدات خارجی امنیت می‌بخشد مانند قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها و صیانت از حقوق ملت ایران که در آذر ۹۹ و حاکمیت دولت روحانی به دست نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی تصویب شد و مانع بسیاری از خسارات بزرگی شد که کشور در آستانه آن قرار گرفته بود؛ قانونی که تجلیل چندباره رهبر معظم انقلاب را در پی داشت، همچنین پرهیز از بخشی‌نگری به‌جای نگاه به مصلحت فراگیر و درازمدت کل کشور و حتی امت اسلامی، پرهیز از وکیل‌الدوله شدن به‌جای وکیل مصالح مردم شدن (حتی اگر دولت، دولت اسلامی برآمده از رأی مردم باشد، اما تصمیمات اشتباه و پرهزینه و گاه جبران‌ناپذیر داشته باشد یا سکوت در برابر قانون‌شکنی‌های احتمالی دولت). اینها مواردی است که نمایندگان مردم را «مدرس‌گونه» می‌کند و نامشان را در تاریخ جاودان می‌سازد.

به نظر شما، شهید سیدحسن مدرس با این ویژگی‌ها، چند کرسی در مجلس شورای اسلامی امروز ما دارد؟

@tdejakam

✳️ کسی به شریعتی نزدیک نشود!

حواسشان جمع بود و درست به هدف زدند؛ اول رفتند سراغ مطهری که عنوان ایدئولوگ انقلاب اسلامی را به او داده بودند. درست است که اولین نشانه‌گیری آنها دقیق بود و به هدف هم خورد، اما امام خمینی از این تهدید یک فرصت بزرگ ساخت و با توصیه اکید به دانشجویان و طلاب، تمام ایران را به مدرسه و مکتب آموزشی مطهری تبدیل کرد و زیربنای فکری انقلابیان را با هنرمندی تمام بر اساس این بنیان قوی ساخت. هدف‌های بعدی دشمنان هوشیار، خامنه‌ای و بهشتی و رجایی و باهنر بودند که اولی را خدا برای آینده انقلاب اسلامی زنده نگه داشت (و زنده نگه دارد) و بقیه باز هم بر اساس ویژگی خون شهید، به قلب جامعه توان و تپش و حیات بخشیدند و سرعت و شتاب انقلاب را بیشتر و جدی‌تر کردند.

اما انقلاب، هم در دوران پس از پیروزی و هم بخصوص پیش از پیروزی بر دوش یک قشر از «روشنفکران دینی» هم بوده و است. کسانی که با تعبیر عمیق رهبر عزیز انقلاب، اگر نبودند انقلاب به پیروزی نمی‌رسید؛ کسانی چون طالقانی و آل احمد و شریعتی. جلالی که وقتی می‌خواهد رمان «ن والقلم» را بنویسد یک دوره تفسیر قرآن می‌خواند و شریعتی‌ای که روشنفکری را نه در نفی مذهب و نه در حذف سنت می‌داند و تمام همتش را می‌گذارد تا اهل بیت علیهم‌السلام را در دل و جان دانشجویان جای‌گیر و پرتأثیر کند؛ علی«ع» را در سه دوره حیات و در سه نقش گوناگون «مکتب»، «وحدت» و «عدالت» معرفی می‌کند و از نقش قاسطین و مارقین و ناکثین در مقابله با امام می‌گوید. امام حسین«ع» و عنصر شهادت در خیزش جامعه را توضیح می‌دهد و نقش حضرت زینب«س» و امام سجاد«ع» را در پیام‌بری نهضت حسینی از بزرگ‌ترین ضروریات بعد از شهیدان می‌داند. از انتظار امام زمان«عج» به عنوان نه یک مفهوم سازشکارانه بلکه مضمونی اعتراضی و در عین حال امیدوارانه سخن می‌راند. شریعتی از فاطمه«س» به عنوان بهترین و کامل‌ترین الگوی زن در تمامی ادوار تاریخ و از جمله همین امروز یاد می‌کند و با ترسیم چهره‌ای واقعی‌تر از او برای دانشجویان، آنان را به هرچه نزدیک‌تر شدن به سیره فاطمی سوق می‌دهد. در سیاست و حکمرانی هم صریحاً و رسماً با ارائه الگوی «امت و امامت» و نیز در اواخر «حسین وارث آدم» صریحاً از ولایت فقیه در دوران غیبت امام زمان به عنوان بهترین و صحیح‌ترین الگوی حکومتی یاد می‌کند.

این است که روشنفکران غرب‌زده و وابسته درست پس از فرونشستن شوروشر اولیه انقلاب، کمر به ترور شخصیت کسانی چون جلال و شریعتی هم بستند. از اکبر گنجی مرتد گرفته تا نشریات زنجیره‌ای جامعه و توس و نشاط هر سال در سالگرد شریعتی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم دوران او را و ایده‌های او را پایان‌یافته و تمام‌شده قلمداد کردند و بسیار حساس بودند تا نسل جدید کوچک‌ترین تمایلی و گرایشی به شریعتی نداشته باشند. آن‌ها می‌دانستند اکثر نسلی که قبل و اوایل انقلاب به نهضت امام خمینی گرایش پیدا کردند و به آن پیوستند همه در اثر خوانش آثار شریعتی و جلال بوده است و به قول رهبر انقلاب در دیدار با دست‌اندرکاران انجمن قلم در اواخر دهه نود «اگر شریعتی و جلال نبودند انقلاب اسلامی به پیروزی نمی‌رسید».

در این میان گاه نیرو‌های انقلابی و حتی کسانی که نان‌‎خور معنوی شریعتی و جلال بودند، با محافظه‌کاری یا کم‌کاری حاضر نشدند در دفاع از این اسطوره‌های روشنفکری دینی، قلمی و قدمی بزنند و سخنی بگویند بجز همان بهشتی و خامنه‌ای و حکیمی و بزرگانی معدود.

این‌روز‌ها کسانی بار دیگر نگران گرایش مجدد مردم و جوانان به جلال و شریعتی‌اند و حتی حاضر به نقد او یا برگزاری مناظره با موافقان او نیستند، بلکه بهتر این دیده‌اند که با هجو شریعتی و با استهزای او و کشیدن کاریکاتورش فرصت فکرکردن و تأمل در آرای او را به مخاطبانشان ندهند. البته به نظر می‌رسد این کار خیلی نظر پروژه‌بازان جدید را تأمین نکند و مثل همه این سال‌ها تیرشان به سنگ بخورد؛ با این حال باز هم نباید به سکوت و محافظه‌کاری و پشت‌هم‌اندازی موافقان روشنفکری دینی بی‌اعتنا بود و به آنها خرده نگرفت. به قول عبارت عمیق معروف: ما فقط پاسخگوی گفته‌ها و کرده‌های خود نیستیم؛ بابت آنچه نگفته و نکرده‌ایم هم باید روزی به جامعه و تاریخ و به خداوند متعال پاسخ بدهیم...

@tdejakam