نکته

" تو خودت را به کری زده ای. تو عمدا چشم و گوش ودهنت را می‌بندی. تو در برابر موجودی زنده مرده‌ای. در برابر گوشت و خون خودت مرده‌ای.اگر مکس را برادر واقعی ات ندانی، نه در درون به چیزی خواهی رسید ونه در بیرون . کتابهایت روی آن رف... کتاب‌هایت بوی گند می دهند! نیچه‌ی مریضت، مسیح رنگ پریده ودوست داشتنی‌ات، وداستایفسکی رنج کشده ات به هیچ جایم نیست ! کتاب، کتاب ، کتاب. بسوزان شان! به دردت نمی خورند. اصلا کتاب نخوانده باشی بهتر از این است که آن جا بایستی و شانه بالا بیندازی. اگر نفهمی حی و حاضر و گوشت وخون یعنی چه، هر چه مسیح گفته دروغ است، هر چه نیچه گفته ریاست. اگر از کتاب‌های آن‌ها به آسایشی شیرین برسی و این آدمی را که دارد جلوی چشمت می پوسد نبینی، به این معنی است که آنها دروغگو و فاسد بوده اند، برو سراغ کتاب‌هایت و خودت را زیر آن‌ها دفن کن! برگرد به قرون وسطایت، به کابالایت، به هندسه و ریاضیاتت. ما به تونیازی نداریم. ما نیازمند هوای تازه ایم. نیازمند امید و شهامت و رویا. ما به یک جو همدردی و نوعدوستی نیازداریم. "

هنری_میلر

@honarnaamehh

*دیدگاه

نظرات منتقدان درباره فیلم‌های گدار
و به ویژه سینمای وی پس از «از نفس افتاده» کمی ضد و نقیض به نظر می‌آید؛ برای مثال «فرانسوا تروفو» به مناسبت نمایش فیلم «چند چیزی که من درباره او می‌دانم» درباره گدار گفته است: گدار تنها کارگردانی نیست که فیلم با او زندگی می‌کند، بلکه کسی است که سینما با او بهتر زندگی می‌کند. او سرعت عمل روسلینی، حس موسیقیایی اورسن ولز و تاثیرگذاری #هیچکاک را دارد و در عین حال به عنوان یک انسان بسیار گستاخ است.
برای بیش از چهار دهه #ژان_لوک_گدار یک نوآور ثابت‌قدم #سینمایی در خط مقدم سینمای مدرن بوده است که پیوسته از هر موج جدیدی سر بر‌آورده تا موقعیت فرادست خود در آینده را نیز در اختیار داشته باشد. او با جهش بی‌وقفه در هر زاویه‌ای، در موقعیتی جدا از تمام فیلمسازان موج نوی فرانسه، که کارش را با آن‌ها شروع کرد (تروفو، ریوت، شابرول و رومر)، قرار دارد. گدار تا به امروز تعدادی مبهوت‌کننده، یعنی چیزی بالغ بر صد فیلم کوتاه و بلند سینمایی ساخته است.
«از نفس افتاده» نخستین فیلم بلند گدار است که وی آن را در سال ۱۹۵۹ کارگردانی کرد. این فیلم نه تنها موفقیتی بزرگ برای گدار به حساب می‌آمد، بلکه به یکی از فیلم‌های شاخص شروع کننده جریانی در سینمای فرانسه مبدل شد که بعدها به "#موج_نو" در سینمای فرانسه شهرت یافت.  ژان لوک گدار با انقلابی که بوجود آورد بسیاری از #سینماگران را به پیروی از ایده ها و نظریات خود در فیلمسازی واداشت. در واقع او بافیلم هایش تمامی ساختارها و قواعدسینمای کلاسیک را دگرگون ساخت.
گدار در طول دوران حرفه‌ای‌اش، روزبه‌روز با تیم‌های جمع و جورتر و کوچکتری فیلم ساخته و در فرایندی بسیار آهسته به سمت آن تنهایی دست‌نایافتنی سوق یافته است. به‌واقع با کاستن از تعداد عوامل تولید یک فیلم، گدار به خود آزادی بی‌حدی در جهت مدیریت، تمرکز و کنترل خروجی کار، بدون دخالت ستارگان، بودجه‌ها و تهیه‌کنندگان می‌دهد. استفاده از عوامل تولید مختصر، همچنین تلاشی است برای حل‌کردن الزامات سلسله‌مراتبی در فرآیند ساخت فیلم؛ به‌علاوه امکان اتوماتیک‌سازی بی‌حدی در فرآیند ساخت فیلم به گدار می‌دهد.
اما در همین هنگام نمایش برخی #فیلم‌های گدار موجب نمایان شدن تعارض بین ساخته‌های وی و ساختار #سینما بود و این امر باعث شد گدار در عرصه سیاست و نمایش آن در فیلم‌هایش به عنوان فردی رادیکال شناخته شده و به حاشیه‌ رانده شود.
گدار درباره سبک #فیلم‌سازی‌اش توضیح می‌دهد: نحوه فیلم‌سازی من همانند شیوه‌ای است که دو یا سه نوازنده جاز آهنگ می‌سازند. در واقع لزوما هیچ سناریوی نوشته‌ای وجود ندارد، بلکه ما موضوعی را انتخاب می‌کنیم سپس بازیگران آن را ایفا می‌کنند و در نهایت فیلم سازمان یافته و تدوین می‌شود. هیچ #دیالوگ از پیش تعیین شده‌ای در کار نیست و تنها چند کُلاژ و یادداشت وجود دارد که پیوند آنها به ساخت یک فیلم می‌انجامد.
.
@honarnaamehh

#موسیقی ماندگار تیتراژ پایانی
فیلم #چهار_صد_ضربه
آهنگساز ژان کنستانتین
کارگردان فرانسوا تروفو

@honarnaamehh

به یاد مرتضی ممیز هنرمند وارسته ایران
.پوستر: بهزاد خورشیدی
#Morteza_Momayez
#poster #Behzad_Khorshidi
@honarnaamehh

مرتضی ممیز در قله هنر و گرافیک ایران
(۴ شهریور ۱۳۱۵ – ۵ آذر ۱۳۸۴) استاد ممیز هنرمندی وارسته و بنیان گذار گرافیک مدرن ایران بود. وی در سال ۱۳۴۸ پیشنهاد ایجاد رشته گرافیک را به دانشکده هنرهای زیبا ارائه کرد. بنیان گذاری این رشته برای دانشجویان هنر باعث شد تا سیستم گرافیک ایران جان بگیرد. تا این سال استاد ممیز طراحی گرافیک بسیاری را برای کتاب ها و پوسترها، را تحت مدیریت خود برای مجلاتی چون «کتاب هفته»، «کیهان هفته»، «ایران آباد»، «کاوش»، «فرهنگ»، «نگین» و «رودکی» را آغاز کرد.
پوسترهای ممیز به خصوص پوسترهایی که برای سینمای ایران و جشنواره های سینمایی و فرهنگی طراحی کرد از بهترین و ماندگارترین آثار هنری فرهنگی عرصه گرافیک ایران است؛ از جمله پوستر فیلم های «گوزن ها»، «طبیعت بی جان»، «غزل»، «مادر»، «آرامش درحضور دیگران»، «مغول ها»، «غریبه و مه»، «ستارخان»، «خانه دوست کجاست» و بسیاری دیگر از آثار درخشانی که نام مرتضی ممیز را در قله بلند فرهنگ و هنر سرزمین ایران قرار داد.

مرتضی ممیز متولد ۴ شهریور ۱۳۱۵ و در تهران چشم به جهان گشود؛ او طراح گرافیک، تصویرگر، استاد دانشگاه بود.
ممیز در سال ۱۳۴۴ از دانشگاه تهران، دانشکده هنرهای زیبا فارغ‌التحصیل شد و سه سال بعد گواهینامهٔ طراحی غرفه و ویترین و معماری خود را از مدرسه عالی هنرهای تزیینی پاریس دریافت کرد. او در سال‌های پایانی عمر خویش با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد و از ۲۳ آبان‌ماه ۱۳۸۴ برای تازه‌ترین دور شیمی‌درمانی، در بیمارستان آبان تهران بستری شده بود که چند روز بعد حالش رو به وخامت نهاد و در سن ۶۹ سالگی روز شنبه پنجم آذر ماه ۱۳۸۴ درگذشت. پیکر مرتضی ممیز، هفتم آذرماه، تشییع و در باغبان‌کلا، واقع در کردان کرج، به‌خاک سپرده شد.
یادش گرامی باد.»

بهزاد خورشیدی
@honarnaamehh

گفت و گو با مرتضی_ممیز
جلسه پرسش و پاسخ اردیبهشت ۱۳۷۹
منبع: دانشگاه تهران

@honarnaamehh

مراسم اولین سالگرد قتل #داریوش_مهرجویی و وحیده محمدی‌فر، به همت کانون کارگردانان سینمای ایران برگزار می شود
همراه با نمایش #فیلم ماندگار، دایره مینا
#پوستر #بهزاد_خورشیدی
عکس ساتیار امامی
مکان فرهنگسرای نیاوران
یکشنبه ۲۲ مهر ۱۴۰۳ ساعت ۱۷
@honarnaamehh

کتاب

• عزاداران بَیَل مجموعه هشت داستان پیوسته درباره فلاکتهای مدام مردمان روستایی به نام بَیَل است. این کتاب را غلامحسین ساعدی نگاشته است و در سال ۱۳۴۳ چاپ شده است. این مجموعه از داستانهای روستایی غلامحسین ساعدی محسوب می‌شود. به نظر جمال میرصادقی دیگر نویسنده ایرانی و منتقد ادبی، منبع الهام ساعدی نقاب مرگ سرخ اثر ادگار آلن پو بوده است.از روی داستان چهارم این مجموعه فیلمنامه گاو نوشته و فیلم گاو ساخته شد مشدی جبار-مشدی صفر-کدخدا- اسلام – مشدي حسن شخصیت های اصلی این داستان اند.

بار تجربه هاي تلخ و بغرنج مردمان يك روستاي دورافتاده. روستاي كه انگار سايه ي شومي در زيرش پهن شده و هر از چند گاهي روستاييان رو به نيستي و طرد فرو ميبره. جو داستان ها تاريك و غم زده است و بعضا ميشه ترس از فلاكت رو توي چهره و حرفاي مردمانش حس كرد، اون هم از نزديك. مردماني كه گمان ميكنند تمام مشكلاتشون از سر اين قضيه است كه به ميزان كافي عذاداري نكردن و علت تمام بلاهاي وارده بر روستاشون رو كوتاهي در عذاداري ميدونن كه باعث شده كه امامان و معصومين از دست اونا ناراحت بشن. و همين نكته اي است براي انتخاب عنوان اين اثر. اين در حاليه كه در يكي از داستان ها علاقه به اين عمل حتي باعث پايان ناخوشايند ديگري هم شده.

#عزاداران_بیل
#غلامحسین_ساعدی

@honarnaamehh

قسمت هایی از کتاب #گاو #نوشته #غلامحسین_ساعدی

- مشدی حسن هم چنان در حال نشخوار گفت: "من مشدی حسن نیستم. من گاوم. من گاو مشدی حسن هستم." - کدخدا گفت: "این حرفو نزن مشدی حسن، تو خود مشدی حسن هستی" - مشدی حسن پا به زمین کوفت و گفت:" نه، من نیستم، من گاو مشدی حسنم، مشدی حسن نشسته اون بالا و مواظب منه." - کدخدا گفت: "مشدی حسن تو رو به خدا دس وردار. این دیگه چه گرفتاری ست که برای بیل درس کردی؟ تو گاو نیستی؛ تو مشدی حسنی." - مشدی حسن پایش را کوفت به زمین و گفت: " نه ، من مشدی حسن نیستم. مشدی حسن رفته برای عملگی. من گاو مشدی حسنم." - کدخدا گفت: " آخه تو چه جور گاوی هستی مشدی حسن؟ از گاوی چی داری؟ دمت کو؟" - مشدی حسن خیز برداشت؛ در حالی که دیوا وار دور طویله می دوید و شلنگ می انداخت. هرچند قدم کله اش را می زد به دیوار و نعره می کشید تا که رسید جلو کاهدان و ایستاد. چند لحظه سینه اش بالا و پایی رفت. بعد کله اش را برد توی کاهدان و دهانش را پر کرد از علوفه و آمد ایستاد روی چاه؛ همان جایی که اصلان کاه رویش ریخته بود. با صدایی که به زحمت از گلویش بیرون می آمد؛ گفت: " مگه دم نداشته باشم نمی تونم گاو باشم؟ مگه بی دم قبولم نمی کنین؟ ها؟" و با پا شروع کرد به کوبیدن زمین.

@honarnaamehh

خاطره بازی

‏خاطره‌ی داریوش مهرجویی از سکانس سیلی زدن خسرو شکیبایی به بیتا فرهی در فیلم هامون
بهترین کار این بود که به بیتا فرهی نگوییم که خسرو می‌خواهد بزندش، چون ناخودآگاه گارد می‌گرفت و این روی بازی‌اش اثر می‌گذاشت.
این را به خسرو گفتم و توضیح دادم که یک سیلی بیشتر نیست دیگر، حالا بعداً خودمان یک‌جوری توجیهش می‌کنیم!
این پلان را در یک برداشت گرفتیم و بعدش دیدم خسرو رفته یک گوشه و دارد زارزار گریه می‌کند، از بس‌ که وجدانش ناراحت شده بود و بیتا هم همین‌قدر شوکه بود. ولی پلان خیلی خوب از آب درآمد! البته من ته دلم بابت این حقه‌بازی شرمگین بودم، ولی چاره‌ای نبود.
جبر هنر خِرم را گرفته بود!
اگر بیتا خبر داشت قرار است سیلی بخورد محال بود بتواند این حیرت و جا خوردن را در بازی‌اش به این خوبی اجرا کند.

@honarnaamehh