«سرم از تمام تنم سنگین‌تر است، وزن سرم انگار هزار کیلو است، هزار کیلو از افکاری که بر زبان نمی‌آورم.»

صدای نمِ بارون و خنده های آرومش؛

آیا می‌ارزید به آن همه درد.؟

آرامش..
واژه‌ی غریبیست...

گاهی با تمام اتفاقای خوبی که دورم میوفته؛ هنوز درد عجیبی رو تو وجودم حس میکنم، حسِ بی امنی و ترس..
دوست دارم برم تو همون پوسته‌‌ی ساکت و بی حسِ خودم..
دیگه یادم رفته چطور با شرایط خودمو وقف بدم یا چطور برای چیزی ذوق کنم و خوشحال باشم..
خوشبختی ازم دوره و منم هیچ رمقی ندارم که به سمتش قدم بردارم...

_تکراری ترین حالتِ زندگی زمانیه که هر روز از خواب بیدار میشی و می‌بینی صبح شده و مجبوری اون روزو بی حوصله تر از روزای دیگه شروع کنی و هر روز بی انگیزه تر از دیروز، بی اعصاب تر از دیروز ، بی ذوق تر از دیروز، خسته تر از دیروز، غمگین تر از دیروز، ناامید تر از دیروز و دردناک تر از دیروز...

بارون>>>

اگه زندگی هم یه بازی بوده باشه چی؟
اگه گول خورده باشیم چی؟

00:01

*یه دروغ میتونه کل دنیارو بهت بده..
و یه واقعیت میتونه کل دنیارو ازت بگیره..!

و تو، تو تصمیم گرفتن عاجزی..
شنیدن واقعیت به قیمت نابودی.!
یا یه عمر زندگی کردن با دروغ..!!*