خود را یافتم در یک کافه
در بازتاب آینه
بی پایان، درخشان،
خمیده‌ام و بر دود پیچیده
بیشتر نمی‌دانم
شاید وهم است
یا تصویر خالی او، منم.
دیگری
وزوزی مدام در پیرامونم،
اشکال در فضای کریستال
غرقه می‌شوند
و در نورش احاطه
آنقدر دور اند که احساسشان نمی‌کنم.

#چزاره_پاوزه
@Blackstar_Poem

خیال می‌کنم
شهرهای دنیا
نقطه‌هایی خیالی‌اند
روی نقشه‌ی جغرافیا
همه‌ی شهرها
جز یک شهر
شهری که عاشقت شدم آن‌جا
شهری که خانه‌ی من شد بعد از تو

#سعاد_الصباح
@Blackstar_Poem

🔹 خامی خیانت جذب می‌کند 🔹
یونگ می‌گوید:
بخش‌هایی از وجود ما که ناپخته‌اند و از آن‌ها آگاه نیستیم – همان «سایه‌ها» – مانند آهن‌ربایی عمل می‌کنند که رنج، درد و خیانت را به زندگی ما جذب می‌کنند.
خامی درونی، یعنی ناتوانی در دیدن حقیقت وجودمان، فرار از زخم‌هایی که از گذشته با خود حمل می‌کنیم، و چشم بستن بر بخش‌هایی از شخصیت‌مان که نمی‌خواهیم با آن‌ها روبه‌رو شویم.
این خامی، نیازی ناخودآگاه ایجاد می‌کند. نیازی که به دنبال جبران ضعف‌ها و کمبودها از طریق دیگران است. به همین دلیل، سایه‌های ما اغلب در روابط و انتخاب‌هایمان ظاهر می‌شوند.
در این وضعیت، خیانت دیگران به ما یا خیانت به خودمان، چیزی جز بازتاب این خامی‌ها نیست.
✨ یونگ باور داشت که هرچه این جنبه‌های ناپخته بیشتر سرکوب شوند، قوی‌تر شده و در زندگی ما تأثیر می‌گذارند.
ما در مسیری قرار می‌گیریم که ناخودآگاه، درد و رنج را انتخاب می‌کنیم. موقعیت‌ها و افرادی به زندگی‌مان جذب می‌شوند که زخم‌های ما را به شکلی عمیق‌تر به ما نشان دهند.
🌒 سایه‌ها همان بخش‌هایی از ما هستند که دوست نداریم ببینیم؛ اما زندگی آن‌ها را به هر طریقی پیش روی ما می‌آورد. خیانت‌ها، شکست‌ها، و روابط ناسالم، چیزی جز بازتاب این جنبه‌های سرکوب‌شده نیستند.

#یونگ
#علی_ج
@Blackstar_Poem

شعری را اگر فهمیدی
بدان که بسیار غمگینی
و با شعری اگر زیستی
بر تو بشارت باد
که روزی در تنهایی خواهی مُرد...

#مارک_استرند
@Blackstar_Poem

باید برای عبور از شب
اسمش را صدا می‌زدم
و اسم شب
سکوتی طولانی بود
که تا صبح ادامه داشت

#شهاب_مقربین
@Blackstar_Poem

مرد
در حالي كه
از مزرعه شخم خورده مي گذشت
گفت :
كاش بچه اي داشتم
جلوي من راه مي رفت
و سگي كه از پشت سرمان مي آمد
كاش
ميان نيزاران راهي پيدا كرده
به دريا مي رسيديم
اما آه
تا وقتي كه نه بچه اي هست و نه سگي
رسيدن به دريا چه ارزشي دارد؟!

#اوکتای_رفعت
@Blackstar_Poem

از دور آمدم
به دور می روم
و خطی سفید
در پشت سرم
رد گندمی که
آن را خوب آرد کردم در آسیاب

#اوکتای_رفعت
@Blackstar_Poem

حتمآ می‌دانی كه زندگی‌ات به نخی بسته است!» زندانی پرسيد: «سرور من، مبادا فكر كنی كه تو آن را به نخی بسته‌ای. اگر اينطور فكر می‌كنی، در اشتباهی.» پيلاطس از خشم به خود لرزيد و از لابلای دندانهای كليد شده‌اش گفت: «اما من می‌توانم اين نخ را ببرم.» زندانی كه در مقابل آفتاب دستهايش را سايه‌بان صورتش كرده بود، گفت: «در اين باره هم اشتباه می‌كنی. گمان می‌كنم قبول داشته باشی كه تنها كسی می‌تواند نخ را قطع كند كه خودش زندگی مرا به آن بسته.

#بولگاکف
#مرشد_و_مارگاریتا
@Blackstar_Poem

اکسیژن، این گوهر بی‌همتای طبیعت، تناقضی شگفت در قلب هستی است. عنصری که با هر نفس، زندگی را در رگ‌های ما جاری می‌سازد، همان عنصری است که بی‌صدا و آرام، دانه‌های مرگ را درون ما می‌پراکند.

تصور کنید در جهانی مطهر از هر آلودگی و خالی از هر میکروبی زندگی می‌کنید؛ حتی در چنین بهشتی، رادیکال‌های آزاد، این سایه‌های پنهان اکسیژن، به‌آرامی حیات را تحلیل می‌برند. آنان با قدرتی بی‌رحم، سلول‌ها را فرسوده می‌کنند، گویی که زندگی و مرگ در یک رقص ابدی به هم گره خورده‌اند.

اکسیژن، با چهره‌ی دوگانه‌اش، نمادی از طبیعت متضاد هستی است. او به ما می‌آموزد که زندگی هیچ‌گاه بدون مرگ کامل نیست، و مرگ، بازتابی است از زندگی‌ای که در جریان است. این تناقض عمیق، راز بقای ماست؛ چرا که بدون این نیروی خلاق و در عین حال ویرانگر، هیچ چیزی زاده نمی‌شد و هیچ چیزی نمی‌مرد.

به‌راستی، اکسیژن تنها عنصری شیمیایی نیست؛ او تجلی فلسفه‌ی جهان است، نمادی از این حقیقت که در هر دم، زندگی و مرگ، دست در دست یکدیگر، ما را به سوی ابدیت می‌برند.

#علی_ج
@Blackstar_Poem

من غریبه‌ای در شهر خودم،
بر جاده‌ها راه می‌روم
بی‌آنکه چهره‌ای مرا بشناسد.
اما در درونم صدایی مرا می‌خواند:
به افق برو
بر فراز کوه‌های دور،
آنجا که آزادی است،
و جایی که ارواح شهیدان به خواب می‌روند.

#عبدالوهاب_البیاتی

@Blackstar_Poem