این شور که در سر است مارا
وقتی برود که سَر نباشد!

کو صبر که در گوشهٔ طاقت بنشینم؟

اکنون که پا به روی دل ما گذاشتید
پس دست بر دلم مگذارید و بگذرید

#قیصر_امین‌پور

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر
به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

#شهریار

دیدم که برنداشت کسی نعشم از زمین
خود، نعشِ خود به شانه گرفتم گریستم...

#عفیف_باختری

تا زنده‌ام که هیچ، به من اعتماد کن
می‌میرم و میان کفن عاشق توام

[هیئت تمام شد؛
همه ‌رفتند و تو هنوز...
پنهان به زیر چادر خاکی گریه می‌کنی…]

من که این قصه یادم بود، وقتی دشمن در کربلا برای علی‌اکبر امان آورد، زیاد تعجب نکردم. دشمن گمان می‌برد که دو نفر را اگر از سپاه امام جدا کند، کمر امام می‌شکند؛ یکی عباس‌بن‌علی و دیگر علی‌بن‌الحسین.

●پدر، عشق و پسر