داشتم فكر ميكردم بايد بشينم عكس هاي جمعي و فردي يك آدم زباله رو از گوشيم پاك كنم و فكر كردم واقعا چقدر عجيبه كه آدم مدت ها آدمي رو عزيز ميشماره كه بعد ميفهمه فقط يك حباب تو خالي بوده كه به هرچيزي چنگ ميزده تا جايگاهي بسازه كه نداشته، خودش رو استعدادي معرفي كنه كه نبوده و توي هر جمعي با چيدن دروغ ها مثل يك لگو احترامي بخره كه نداشته، يا ميفهمي يك آدم ميتونه اونقدر حقير باشه كه فيلم ديگري رو توي دوران دانشگاه دزديده باشه و به نام خودش بزنه و سعي كنه سال هاي متمادي با اون فخري بفروشه كه اساسا بي اساسه! نميدونم چي ميشه كه يك نفر تا اين اندازه حقير ميشه يا به جايگاهي ميرسه كه بيشتر اطرافيان نزديكش زباله خطابش ميكنن و به حرف هاش ميخندن ولي فقط ميدونم دنيا گرده و بد هم گرده…!

قول ميدي يك روز بريم ژاپن و هرچي انيمه كه يك سال شب ها دوتايي ميديديم رو لمس كنيم؟

منم همينطور…

اين همه درد براي بدن نحيفم خيلي سنگين و سخته…!

امروز و ديشب رو به يادگار از بدترين روزهاي زندگيم با خودم ميبرم. نميدونم كجا ولي ميبرم…

نميدونم كسي من رو نگاه مي كرد يا نه ولي ميدونستم گريه مي كردم. هفتاد و يك فاكين دقيقه جاي اشك هام اشك ميومد و خيسي صورتم مي سوخت…

تمام راه برگشت رو امروز گريه كردم. هفتاد و يك دقيقه از ميدون جمهوري پاريس رو راه رفتم و گريه كردم. اونقدر گريه كردم كه جاي اشك هام از سرما مي سوخت. فكر نمي كردم ديشب بعد ديدن اون اتفاقات و امروز بعد شنيدن اون حرفا اينطوري قرار باشه گريه كنم.

ميدوني داميان، ديشب سعي كردم واقعيت هايي كه ازشون فرار مي كردم رو ببينم. واقعيت هايي كه هرچند جلوي چشمم بودن ولي اونقدر ترسناك بودن كه ميخواستم پنهانشون كنم، مثل اين كه تو روي يه چيزي پارچه بندازي كه پنهانش كني اما بدوني كه واقعيت زير اون پارچه خيلي دردناكه. اما من ديشب سعي كردم داميان پارچه رو بردارم. داميان نشستم نگاه كردم همه چيزهايي كه ازشون فرار مي كردم رو. هر لحظه قلبم بيشتر خورد ميشد اما دو دستي خودم رو نگه داشتم كه ببينم. كه خورد شم. يادته مي گفتي بچه جون اگر چيزي خراب شده خراب ترش كن كه از نو بسازي؟ حالا هم همين كارو كردم. خودم رو خورد كردم اونقدري كه ذرات معلقي شدم كه خودم هم يادم نمياد قبلش چطوري بودم. داميان ميخوام بخوابم، اما مجبورم برم، داميان خط چشم مي كشم كه به خودم بگم بابا اونقدر ها هم حالت بد نيست خوب باش! ولي گيجم مثل وقتي كه از يه خواب طولاني بلند ميشي و نميدوني الان عصره شبه يا صبح زود! داميان يه صبح زود بود كه رويا رفت كه تو تصميم گرفتي توي يه خواب طولاني بموني ولي قطعا صدامو ميشنوي كه بگي بچه جون حرف هاي فلسفيت باز شروع شد؟ نه؟

من نمي تونم از يه سطل شن يه خونه ي بتني بسازم!

من توقعات غير منطقي از زندگي دارم!