نمی‌دانم. نگاشتن بی‌فایده شده مه‌لقا، هرچه می‌نویسم توخالی و پوچ می‌شود. گویی ورق سفید است و قلم از جوهر خالی.
بخاطرِ چه می‌نویسم؟ این‌را هم نمی‌دانم مه‌لقا.
همه چیز خالی از من است، خالی از روحِ من و همین عذابم می‌دهد.
کاش می‌توانستم کلماتم را نجات دهم، اما ناتوانم برای شرح روزها و شب‌ها.
ما مرده‌ایم مگرنه؟ و هیچ جمله‌ای، زنده‌امان نمی‌کند.

می‌گوید "بمان."
و من می‌نگرم که ریشه می‌گیرم در گلدانِ آغوشِ او.

وحشتناک این بود که در زندگی نفس می‌کشیدم و مرگ از ساقِ پایم بالا می‌رفت.
هرچه بیشتر در زندگی پیش می‌رفتم، مرگ نزدیک تر به من جان می‌گرفت.
من پیر می‌شدم و مرگ جوان می‌شد، چنان که زمانی نگریستم، او بر سرِ من ایستاده و من استخوان‌هایم در خاک غلت می‌زنند.

شمارا به خدا، مارا رها کنید.
چه می‌خواهید از این جسمِ ژنده و تو سری خورده؟
باور کنید هیچ چیز در این تن نمانده که توان زنده ماندن داشته باشد.
مارا بکشید، رها کنید، حبس کنید و بگذارید تمام شود، ما حقیران را چه به زندگیِ سبز و امیدِ بی‌اندازه.

درونِ قلب رسوب کرده، هر آنچه بر چشم اشک نشد.

عزیزِ زخم‌هایم؛ کلمات برای سخن با روحِ من، بسیار غریبه‌اند.

اگرچه نیمه جان و فسرده‌ام اما تو را دوست دارم.