همه چیز آرام درحال حرکت بود.
ریز از کنارم می‌گذشتند
و تنها کاری که از دستانِ ناتوانم
بر می‌آمد تماشای آنها بود.
مانند نوازش‌های مادر بودند در کودکی
با دستانی پینه‌بسته، اما ظریف و خوش تراش
که سرم را در میانِ بازوانش می‌فشرد.
آدم‌ها می‌آمدند و خیلی با ظرافت از زندگیم
خارج می‌شدند، اتفاقی که این میان برایم رخ
می‌داد دست تکان دادن و بدرقه کردنشان بود.
دیگر اهمیت چندانی نداشتند! من دستِ کار
زخم های همین آدم‌ها بودم.
زمان هیچگاه نمی‌ایستاد، درختان رشد میکردند،
دریا ها پر آب تر می‌شدند، کوه‌ها فرو می‌ریختند
اما این آدم‌ها، اشرف مخلوقات ذاتش خراب و خراب‌تر میشد!
همه چیز خیلی حساب شده بود.

حوصله‌ای برای معاشرت ندارم، اگر ضرورتی نیست از گفتگو با من امتناع کنید.

کاش با این سن و هیکل از تنها خونه موندن نترسم.

مهم نیست چقدر تلاش کنم، رابطه منو شیمی مثل دوتا خطِ موازیِ!
هرچقدر تلاش کنم آخرش به اونجائی که باید نمیرسم.

خدایا لطفا نسل سوسک ها رو منقرض کن،‌ آمین??

اصلا فرض کنیم این روزای بد بگذره کی میخواد روزای رفته منو بهم برگردونه؟؟