**برف می‌بارد آهسته، آرام
چند روز از زمستان گذشته
او که باید بهاران می آمد
او... هنوز از سفر بر نگشته

برف می‌بارد آهسته، آرام
چون پرستار بی‌خواب و خسته
چون زنی که شبی را به بالین
بر سر لاعلاجی نشسته

برف می‌بارد آهسته، آرام
جمعه پوشیده رخت نواَش را
کاش رخت عزا بر تنش بود
شهر وقتی ندارد «تو»اَش را**

م. میرزارسول‌زاده

**حلاوتی که تو داری فقط عسل دارد
لطافتی که تو داری فقط غزل دارد

به چار فصل اگر زينت است فروردين
نگاه سبز تو در خود دو صد حَمَل دارد

از آن بتان که در افسانه‌ها رقم زده‌اند
هر آنکه با تو رقيب است، پای شَل دارد

هر آن بلا که به وهم و گُمان نمی‌گنجد
سپاه قهر تو در خويش محتمل دارد

به قصه‌‌های خیالی جناب جادوگر
هر آنچه داشته، چشم تو در عمل دارد

نه اينکه باد پريشان نموده زلف تو را
که گيسوان تو اين شيوه از ازل دارد

اگر چه دامن حئيران به ناز می‌چرخد
که دارد آنچه که ناز تو در بغل دارد؟

زمانه شيشۀ عمر مرا به دست تو داد
بپا که دست تو در آستين اجل دارد**

م. میرزا‌رسول‌زاده

**چه می‌شد که عمری همه کارو‌بارم تو بودی
شمار هزاران غم بی‌شمارم تو بودی

چه می‌شد که من کشتی مانده در گل، تو ساحل
قرارم تو بودی، دل بی‌قرارم تو بودی

دریغا اگر اختیاری به جبرت ندارم
به دنیا چه جبری اگر اختیارم تو بودی

سه فصل دگر را به شوق تو سر می‌نمودم
به شرطی که بعد از زمستان بهارم تو بودی

چو فرهاد صدبیستون کوه می‌کندم از عشق
چو شیرین اگر تلخی روزگارم تو بودی

مرا خنده بودی اگر خوب می‌شد، وگرنه
غم و غصه و گریه و حال زارم تو بودی

غروب غم‌انگیز آدینه در کنج غربت
نمی‌کُشت اگر بغض و سوز سه‌تارم تو بودی

به جای رهایی همه عمر در بند بودم
رسن‌ها اگر بر تن استوارم تو بودی

به رستم دم از آشتی می‌زدم، نی دم از جنگ
خدا را اگر چشم اسفندیارم تو بودی

به دریا و کوه و بیابان به سر می‌دویدم
اگر بر دری یار چشم انتظارم تو بودی

چه شَوّالی از شالی چشم تو دلگشای‌تر
زهی گر اذان دل روزه‌دارم تو بودی**

م. میرزارسول‌زاده

کلاس بیهقی‌خوانی
خانۀ تاریخی صادقی

محفل ادبی شمس عطار اردبیلی
کلاس تاریخ بیهقی
خانۀ تاریخی صادقی
حوزۀ هنری استان اردبیل

**زندگانی اگر همین نفس است
به خداوندی خدا که بس است

کوه‌ها تشنه‌تشنه می‌میرند
جام عشرت به کام خار و خس است

خوش به حال کلاغ و زاغ و زغن
خانۀ مرغ عشق اگر قفس است

عمر زنبور بهر بیگاری است
آن که خورده برای خود، مگس است

هر بدی را که داده‌اند ابدی است
هر خوشی در مقام بازپس است

زرد‌های زمان تمام‌قدند
سبزۀ روزگار نیم‌رس است

مرگ و شیون رفیق یکدگرند
کاروان مرگ و شیونش جرس است

عشق یعنی وصال دوری و درد
ورنه الباقی‌اش فقط هوس است**

م. میرزارسول‌زاده

در خلوت خود خزيدگانيم همه
کال از سر شاخه چيدگانيم همه
با ديدن ريسمان اگر می‌ترسيم
چون طايفۀ گَزيدگانيم همه

م. میرزارسول‌زاده

**سنی اردبیلده گؤردوم، دئییردیم بس قوجالیبسان
من دوشموشم ال ایاقدان، آنجاق سن یاخشی قالیبسان

گؤزوم گؤزلوگیله گؤرور، آغاریب ساچیم ساققالیم
میلیم یوخ دور هئچ بیر کسه، ائله دئییرم تک قالیم

بیلیرسن؟ تکلیک چتیندیر، غم آدامی سؤکور تؤکور
خیالاتی نه گؤروبسن؟ انسانلارین بئلین بوکور

گاه دانیشیب، گاه سوسورام، گاهدان اوره‌ییم سیخیلیر
گاه بالتالانمیش آغاج تک، ایچیم ایچیمه ییخیلیر

ایسته‌ییردیم یاخین گلم، آنجاق سنله نه نسبتیم؟
بیر آز دوروب، باخیب، گئتدیم، ائله بویوموش قسمتیم

سئوگی بیر تاپتاپماجادیر، سئویرسن، سئویلمه‌ییرسن
بیری سندن ساری اؤلور، بیلمیرسن کی بیلمه‌ییرسن

شورابیلین قایداسیدیر، دورنا کؤچر، قیشی قالماز
شاعرین سؤزو دیلده‌دیر، کونولده قارقیشی قالماز**

م. میرزارسول‌زاده