یکی دو ماه، شاید بیشترِ قبل یکی از شاگرد های یکی از مکانیک های کنارمون آمد مثل همیشه آدامس و کیک و کوکا واسه صبحونه خرید و موقع رفتن گفتن تخفیف میدی؟! گفتم خیر، گفت چرا؟! گفتم نمی‌دم؛ گفت چیکار کنم میدی؟! گفتم والا کار خاصی در نظرم نیست. گفت باشه؛ حساب کرد و رفت. داشت از مغازه خارج میشد صداش کردم بیا و وقتی آمد بهش گفتم چقدر سواد داری؟! گفت هیچی، تا کلاس اول دوم درس خوندم و وقتی خوندن نوشتن یاد گرفتم گفتن برو کار کن. گفتم ضرب رو بلدی؟َ! گفت نه، چرا باید بلد باشم؟! گفتم اگر بلد بودی الان بهت تخفیف می‌دادم. شیش هفتا؟! گفت نمی‌دونم. گفتم اِی بابا تنها فرصتی که داشتی سوخت که، گفت خب چیزه‌... امممم یاد می‌گیرم! گفتم یاد میگیری؟! گفت آره، هر دو سه روز یک بار میام و تو یک تعدادی رو بهم یاد بده. گفتم من که وقت نمی‌کنم بهت یاد بدم؛ می‌نویسم تو خودت برو بخون؛ باشه؟! گفت باشه. معامله خوبی می‌تونه باشه؛ مثل پت و مت بهم دست دادیم و گذشت. اِمروز روزی بود که کلاً ضرب هارو یاد گرفت و یک نوشابه کوکا بزرگ + چهار تا کیک رو باهم خوردیم.

مراقب گلدون اطلسی باش

دارم به بغلت فکر می‌کنم.

نصف بحث دوستای من ر مورد دوست‌دخترمه

تعاریفم از یک‌سری ها خیلی جالبه.

ممنون دوستان مهلبونم.

صورت من واسه تو نشستنیه، نه مشت زنی.

بذار که کوله بارم رو شونه‌ی شب بزارم.

بهم ابراز علاقه کنید.