گُفتِ من در سنگِ خارا اثر می کُند
الّا در مَردُمِ سنگ-دل اثر نکند.

#شمس_تبریزی

سخن بهانه است,
آدمی را با آدمی
آن جزو مناسب جذب می کند,
نه سخن.
?

#فیه_ما_فیه مولانا

《 هو 》

و گفت :  از کسانی باش که اندوه از دل برگیری ،
و از کسانی مباش که اندوه به دلی نهی .

و از کسانی باش که مشغول دلی را فارغ کنی ،
از کسانی مباش که فارغ دلی را مشغول کنی .

حضرت #شیخ ابوالحسن خرقانی

معرفت نظری

۴۸ بیان آنکه از پس حُجب مینمود آنکه در صورتهای مختلف ماه و ستاره بود و آن حضرت منزه است از صورت و بیان آنکه در مقام تلوین بود آنکه افول می پذیرفت و او منزه است از افول و بیان آنکه عکس انوار صفات ربوبیت بود که مشاهده می افتاد آنکه دل چون به کمال دلی رسد دروغ نبیند که: «ما كَذَبَ الفُؤَادُ ما رأى حكم هذا رَبِّي هم از آن عکس برخیزد که مشاهد دلست تا آنچه از انوار ربوبيت بعکس به دل رسد همان نور با دل تعریف خود کند، ذوقی در جان پدید آید حضرت حضرتی که بدان ذوق بداند آنچه دل میبیند از حضر تست نه از اغیار این معنی ذوقی است در عبارت دشخوار گنجد و فهم هر کس بدین اشارت نرسد و این ذوق متفاوت افتد اگر معرفت آن نور از در سمع در آید چنان بود که موسی را علیه

السلام - بود انا ربك و تا معرفت از پس حجب آید [۱۳] بواسطه بود که من

الشجرة أن يا موسى إنى أنا الله و چون حُجب برخیزد بی واسطه شود که «وَ كَلَّمَ الله موسی تکلیما در استماع ،کلام قوم با موسی شریک بودند، اما ایشان در اندرون معرفت نداشتند که بکلام حق حکم کنند گفتند که میگوید که ای این متکلم خداست

نه شیطان، لاجرم گفتند: «لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةٌ

مرموزات اسدی

شیخ نجم الدین رازی

معرفت نظری

۴۷ وأتوا البيوت در 10 من ابوابها در اید تربیت این اما صاحب سعادت چون از مدرکات بر قانون شرع دهد تا هر یک به کمال خود رسد و آفات و علل زایل شود آنچه در ملک و ملکوت هست از سیصد و شصت هزار عالم بدین مدرکات ظاهری و باطنی ادراک کند یا چنانکه در عالم غیب چون این مدرکات نداشت روح و لكن ادراک داشت عالم کلیات و جزویات غیب و شهادت گردد و هر ذره از ذرات این عالمها که مظهر از صفات خداوندیست [۱۳] و آیتی از آیات حق در آن تعبیه است نقاب حجاب از چهره بر اندازد و به ارائت سنريهم آياتنا في الافاق " جمال آن آیت

بر نظر او عرضه دهد تا بحقیقت باز بیند که شعر وَ فِي كُلِّ شَيْءٍ لَهُ آيَةٌ تَدُلُّ عَلَى أَنَّهُ وَاحِدٌ

بلکه بر قضية «مَنْ تَقَرَّبَ الى شِبْراً تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِراعاً انوار صفات ربوبیت عکس بر آینه دل انداختن گیرد بقدر صفای دل چنانکه ابراهیم را - صلوات الرحمن عليه - در ابتدا بود که «فَلَمّا جنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رأى كوكباً چون آینه دل بقدر کوکبی صفا یافته بود آن نور بقدر کوکبی مشاهده افتاد و چون دل از زنگار طبع بشری تمام خلاص یافت در صورت قمر مشاهده افتاد که «فَلَمّا رأى القمر بازغا و چون آینه دل از صفات دلی نیز پاک شد. در صورت شمس | مشاهده افتاد گفت: « هذا ربي هذَا رَبِّي هَذَا أَكْبَرُ و بحقیقت | آنچه مشاهده نظر جان خليل - عليه الصلوة والسلام ـ می شد عکس انوار صفات ربوبیت بود که در آینه دل مشاهده می افتاد و لکن از پس حُجب دلی و روحی در مقام تلوین لاجرم اقول میپذیرفت او می گفت: «لا أُحِبُّ الأقلين.

مرموزات اسدی

شیخ نجم الدین رازی

جهد کن تا قرارگاهی در دل حاصل کنی.

#شمس_تبریزی

با اهل هوا منشین که بیات شوی.

#شمس_تبریزی

در بیان مقامات معرفت و مراتب آن .

بدان که پادشاه تعالی درین اشارت نمود،از معرفت چهار مرتبه اثبات فرمود:اول مرتبه خوف، دوم مرتبه استغفار،سوم تهلیل،چهارم مرتبه ذکر .

پس هر مرتبه ازین مراتب مقامی آمد از مقامات معرفت و طایفه ای اهل آن مقام .

و بدین قاعده معرفت بر چهار نوع است ثابت میشود:اول معرفت عقلی،دوم معرفت سنتی،سوم معرفت نظری،چهار معرفت شهودی

شیخ نجم الدین رازی قدس سره العزیز

مرموزات

**زلف تو شب قدر من و
روی تو عید است

وز زلف تو اندیشه ی
ادراک بعید است

ابروی تو هریک مه
عید است از آنرو

در عالم از ابروی تو
پیوسته دو عید است

تا روی تو را دیده ام
ای ماه دل افروز

روزم همه چون طالع و
بخت تو سعید است

هرگز نفسی در دو جهان
شاد مبادا

آن دل که ز درد تو به
درمان نرسیده است

خالی نبود تا ابد
از نور تجلی

آن را که به رخسار تو
بینا شده دیده است

رخصت ندهد عقل اگر
خوانمت انسان

انسان خدا روی، بدینسان
که شنیده است؟

دانی که ز عالم که برد
دین به سلامت

آن دل که به کفر سر
زلفت گرویده است

تا قبله ی عشاق تو از
روی تو شد راست

چون طاق دو ابروی تو
محراب خمیده است

تا وصف رخت در قلم
آورد نسیمی

خط بر ورق حسن رخ
ماه کشیده است**#مولانا_امیر_سید_عمادالدین_نسیمی#غزل_۲۵@nasimipersianpoet

و گفت: توکل آن است که
خویشتن را در دریای عبودیت افگنی،
دل در خدای بسته داری
اگر دهد شکر گویی و اگر بازگیرد صبر کنی.

تذکرة الاولیاء