شروع پاییز با تو

یه جاهایی خیلی کم‌میارم ولی میگم اشکالی نداره مامان هست.

می‌دونی مامان، خیلی موقع ها همون شده که تو گفتی. هروقت به حرفت گوش کردم؛ همونی شد که باید می‌شد. اما مامان می‌دونی یه وقتایی بود که من بهت گوش نکردم. بد کردم می‌دونم اما راه دلمو گرفتم. نه اینکه دلم از تو مهم تر باشه ها نه. تو از جونمم برام مهم‌تری. اما یه موقع‌هایی آدم دوست داره که اشتباه کنه. انگار آدم راه مخالف و اشتباهو می‌ره که فقط خیلی چیزارو به خودش ثابت کنه.
مامان توی همه‌ی این سال‌ها تاحالا شده چیزی بگی ‌و بگم نه؟
تو خیلی قوی‌ای. من شبیه تو هستم؛ اما مثل تو نه! تو تونستی ادامه بدی و منم تونستم. اما تونستن تو کجا و من کجا. تونستن تو انقدر محکمه که توپ نمی‌تونه تکونش بده. من تونستم و الان میبینم که اشتباه کردم. من هنوزم ضعیفم مامان. میشه گهگاهی مثل بچگیام سرمو بزارم روی پات و گریه کنم و توهم با اون دستای قشنگت نازم کنی؟
مامان بیا در خونه رو قفل کنیم؛ فکر کنیم دنیای بیرونی وجود نداره و خودمون دوتایی تنهای تنها زندگی کنیم.
مامان میدونی اون بیرون همه بد شدن. من فقط تورو میخوام. تو شبیه خدا اَمنی.
کاش فقط من بودم و تو و این دنیا. نه کسی بیشتر.

هرآنچه دوست داشتم؛ برای من نماند و رفت.
امید آخرین اگر تویی برای من بمان.

من از آن روز که در بند تواَم آزادم.

تا کُنشی نباشه؛ واکنشی نیست.

اونی که ازم میشناختی مرده.
دیگه هم زنده نمیشه.

اگر یه سوسک رو بکشی قهرمانی
اما اگر یک پروانه رو بکشی میشی آدم بده
حتی اخلاقیات هم تحت تاثیر زیباییه.

ای پناه آخر من