من؟ من با خودکاری که واسه تو می‌نوشتم واسه کس دیگه‌ای ننوشتم

چرا کسی شدم که نباید کنار تو باشه..؟

تو هنوزم ، گُل منی!

ما با هم در جنگیم.
می‌جنگیم تا بهم ثابت کنیم،کداممان بیشتر شکسته،عاشق و دل‌بسته بودیم.
من محکم سر حرف‌هام ایستاده‌م،حرف‌هایی که اصلا لزومی به بیانشون نبود. حرف هایی که خورده شیشه‌های درونشون تو رو زخمی می‌کرد.
تو هم سر حرف‌هات ایستادی،بیشتر از من نباشه کمتر نه.
تو هم وانمود میکنی زخم نداری،انگار که اصلا امیدی نداشتی که ناامید شده باشی.

به جایی رسیدیم که حرف می‌زدیم،تو به من از طرف شکسته‌م نزدیک می‌شدی،من تندخو می‌شدم،من تو رو می‌رنجوندم،تو نمی‌دونستی سر چه زخم‌هایی رو باز می‌کردی پس نا امید میشدی،سرد می‌شدی و بعد هربار از دست می‌رفتی.

غرورم اجازه نمی‌داد برگردم تا تو رو برگردونم و غرورت اجازه نمی‌داد برگردی.
ما سرد شدیم در حالی که عاشق بودیم.

تو سر زخم‌های کهنمو باز می‌کردی و من تو رو میرنجوندم پس دیگر حرف نزدیم.

حرف نزدیم اما عاشق موندیم.
من تو رو با موهای سفید و چروک های کنار چشمت تصور می کنم و برای منی که از پیری تنفر داشته‌م ، این زبان عشقه.

حالا که بهتر شدیم و جوانه‌ی خوب بودن خاک درونمون رو شکافته،قوی‌تر از همیشه می‌جنگیم تا بهم ثابت کنیم چقدر عاشقیم.

آدم های درست در زمان درست نمیان،این ماییم که باید زمان درست رو بسازیم.

می‌جنگیم،جنگمون که تموم شد؛جنگ غرورمون که به ته رسید
بهم باز خواهیم گشت.

بیا نجنگیده نبازیم.

من از عشق تو خدا پرست شدم...

https://t.me/hinata_w_d_a