تماشای تصاویر مردان تنها.

Cause nobody saves me the way you do

همیشه می‌دونم چی شده، فقط گاهی دلم می‌خواد نفهمم. از دنیا خسته می‌شم. نمیدونم وقتی کسی که دوستش دارم میمیره باید چیکار کنم. وحشت میکنم، پس سریع فراموشش میکنم. امروز به دخترهای رندوم دانشگاه، ناشناس یا شناس پیام می‌دم و ازشون تعریف می‌کنم. می‌گم چقدر خوشگلن، چقدر جسورن. تمام محبتی رو که در طول روز غریبه‌ها ازم دریغ می‌کنن رو مثل گل پرپر شده بین همه پخش می‌کنم. آقای سوپرمارکتی تو هر خرید کلی لبخند تحویلم می‌ده، ولی با این حال دلم می‌خواد ناپدید بشم، نادیده گرفته بشم. گاهی فکر می‌کنم دلم میخواد فقط یه سیستم کامپیوتری معمولی باشم که می‌تونه به همه عشق برنامه‌ریزی‌شده ببخشه. خدا هم این وسط دید من دوست دارم بی‌حاشیه و کمرنگ باشم، لاشی تصمیم گرفت قدم رو بلند کنه تا بیشتر تو چشم باشم. گاهی پاشنه‌بلند می‌پوشم تا بهش نشون بدم با کی طرفه، اما بعدش کمرم درد می‌گیره.
یه مرد رندوم تو شلوغی بهم می‌گه هی خوشگله. سرم رو به نشونه‌ی تشکر تکون می‌دم. گیج می‌شه که چرا عصبانی نشدم. این هم از تنظیمات مردها. توی فروشگاه لباس، گوشه‌ی میز نشستم. فروشنده گفت خانوم لطفا بلند شین، اونجا لباس گذاشتیم. گفتم چرا تو یه مغازه به این بزرگی صندلی ندارین؟ سرش رو انداخت و رفت، و من هم یه لگد کوچیک به میز زدم و رفتم دنبال غذا. حاضرم قسم بخورم این مردم لحظه‌ای نمی‌تونن گرسنگی رو تحمل کنن؛ قحطی بیاد همدیگه رو می‌خورن، قسم می‌خورم. از شلوغی حالم به‌هم خورد. سوار اتوبوس شدم. یه پیرزن سرحال کنارم ایستاد. جلوییم با نگاهش می‌گفت خدای من! نمی‌خوای از جات بلند شی تا این پیرزن بیچاره بشینه؟ اتصال نگاهش رو ول کردم و زل زدم به بیرون. بارون میاد و شبه. هیچ شبی قشنگ‌تر از این نیست که با چکمه‌های پاشنه‌بلندت تا خونه قدم بزنی، تو خیالت سیگار بکشی و صورتش رو تصور کنی. شب‌بخیر.

تست امروز: