#بی‌کلام

هیجوقت قشنگی یکسری از آدم‌های زندگیم برام کم نمیشه بلکه گاهی وقت‌ها انقدر تو چشمام قشنگن که دلم می‌خواد برم لهشون کنم تو بغلم تا آخشون در بیاد و در نهایت بهش بگم که انقدر قشنگ نباش. احتمالا اینکه درون باصفایی دارن باعث میشه که من انقدر با خوشگلیشون هیجان زده بشم.

من عاشق آدم‌هایی‌ام که تصویر پرفکت نشون آدم‌ها نمی‌دن و تمام این مدت سعی کردم، ازشون یاد بگیرم که پرفکت نباشم و با اون قسمت از من که پرفکت نیست به عنوان نقطه‌ی ضعف نگاه نکنم. یادمه اولین بار جایی با ابن ویژگی مواجه شدم که یکی از آدم‌های زندگیم با راحتی تمام داشت به اشتباهی اعتراف می‌کرد و طوری حرف می‌زد که انگار آگاهه چه اشتباهی کرده و هیچ ناراضی نیست. می‌فهمی چی میگم؟ همین قدر به خودش، راهش، درست و اشتباهش اعتماد داشت و این قشنگ ترین خصیصه‌ای بود که دیدم.

ولی اجازه بدید خوشکلی امروزم رو باهاتون شریک بشم.

ولی اجازه بدید خوشکلی امروزم رو باهاتون شریک بشم.

خوبی زندگی آدمی‌زاد اینه که همه چیزش موقتیه و به قول حافظ دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور.

در حال روحی نابسامان و خلائی که در قلبم میسوزه؛ درحالی که دلم می‌خواد گریه کنم، باید بخندم و شاد باشم. اینه آدمی‌زاد دیگه.

این مراسم تموم بشه، یه دل سیر می‌خوابم و تنبلی می‌کنم البته اگه امتحانات اجازه بدن.

چشمام از بی‌خوابی می‌سوزه و همچنان مغزم در برابر خواب مقاومت می‌کنه. خانواده نیستن و رفتن پی کارهاشون و غذای این روزها با منه. از آشپزی بدم نمیاد و اتفاقا باهاش خوشحال می‌شم. مخصوصا وقتی پادکست می‌ذارم یا آهنگ می‌ذارم و کارمو انجام می‌دم. گاهی هم میون دم کشیدن برنج و جا افتادن خورش کتاب می‌خونم یا چشم می‌بندم و سعی می‌کنم به مغزم نابسمانم ترتیبی بدم.