روز وقت گذراندن با اضطراب.

دوست داشت به قصه ی قارچ ها گوش کند.

او در قلعه ای آبی زندگی می کرد و تمام پرندگان آبی را می شناخت.

ملاقات.

صدای سوختن چوبها.

وقتی برف می بارید، می رفت روی تپه تا رد شدن قطار را ببیند. وقتی دانه های سفید از آسمان سیاه شب فرو می ریختند و پنجره های روشن قطار برق می زدند، دوست داشت درباره ی مسافران قطار خیال پردازی کند.

آن خانه در بهترین جای دنیا بود. جایی که گندمزار شروع می شد. و از پنجره اش می شد رقص طلایی گندم ها را زیر نور آفتاب دید. و درخت‌ها در آغوشش کشیده بودند. و ساکنینش آنقدر خوشبخت بودند که امکان نداشت از کنارشان رد شوی و لبخند نزنی.

من عاشق عصر های پاییز بودم. وقتی مامان روی صندلی اش می نشست و پتوی چهل تکه را می بافت. هیزم ها توی بخاری با سر و صدا می سوختند و کلاغ ها بیرون خانه قارقار می کردند و بوی خوب خوراک قارچ، خانه را می گرفت. پنجره را باز می گذاشتیم و گاهی که پاییز خبر کنی از پنجره می آمد تو خیلی هیجان زده می شدم. این یک نشانه بود. مامان می گفت نباید ساده از کنار نشانه ها گذشت. پاییز خبر کن را می گرفتم توی دستم و چشم هایم را می بستم و آرزو می کردم مامان هیچ وقت پیر نشود و بعد دوباره آن را از پنجره ی باز فوت می کردم بیرون.

جوجه تیغی همیشه قبل از غذا دعای شکر گزاری اش را می خواند .

این یک تلفن آبی بود. فرقی نداشت چه شماره ای بگیری، یا چه وقتی از روز باشد. همیشه صدای گرم و مهربانی جوابت را می داد. با تو حرف می زد. از دقیقه های روشن و آفتابی می گفت. از بوسه های واقعی و قلب‌هایی پر از عشق. از اولین اشعه های خورشید روی بالاترین برگ های سپیدار. و از رقص سبک و نرم پاییز خبر کن ها بالای گندمزار.