روحِ من به‌ هنگامه‌ی لمسِ هنر،زنده و آبی‌تر از همیشه است

روی دامن شب، ستاره‌ها بوسه کاشته‌اند

صدایم می‌کنی″آبی″و از قلب آبی‌ام،برایت گُل‌هایی به زیبایی لحنِ دیده‌ات می‌روید

پیوند خورده موجِ موهایم به دریا?

فرشته‌ی قلبم،نور امیدم بال‌هایت را می‌بوسم?

روشنیِ نورِ امید است که نمی‌گذارد غرق شوی در دریای غم...

درواقع، من تلخیِ قهوه را زندگی کرده‌ام؛
و طعم صبر و انتظارِ بی‌پایان را چشیده‌ام
و حالا دیگر می‌دانم عمقِ معنای غم را...

آبی بودن،انتخاب من نبود... من یک یآسِ آبی متولد شدم!? - تولدم مبارک :)