اوایل فکر میکردم تنهایی گریه کردن تو دسشویی جوری که بقیه بیرون نشنون اوج تنهاییه، امروز فهمیدم تنهایی گریه کردن جلو ۱۰ نفر و اینکه اون ۱۰ نفر همچنان نفهمن داری گریه میکنی خیلی خیلی حس گوه‌تریه

بعد از دیدن قسمت ۴ فصل دوم میخوام اینو بسوزونم‌ اصن

این چند وقته به جز تکلیف‌هام درگیر انجام کارهای گرافیکی واسه دانشگاه بودم (به امید چندرغازی) و امشب بعد کلی بدبختی واسه طراحی قالب، فهمیدم که میخوان همون قالب کپی‌ پیست‌ شده‌ای که وزارت قبلا تایید کرده رو استفاده کنن و عملا من قراره فقط چارتا نوشته تغییر بدم...

قشنگ صدای ترک خوردن قلب خودمو شنیدم🤣

این عادت نوشتنم‌ از دوره راهنمایی شروع شد البته، به دلایلی ترم دوم سال اول راهنمایی کلا mute بودم و نمیتونستم حرف بزنم، واسه همین همیشه خدا یه تخته‌ شاسی‌ و قلم و کاغذ باهام بود که از اون طریق با بقیه ارتباط برقرار کنم???
خیلی کیف میداد، اون موقع تقریبا کل مدرسه در حال نوشتن‌ و نقاشی کردن بودم?

داشتم خلاصه اینا رو تو یکی از دفترچه‌هام‌ میکشیدم، که به چندتا نقاشی قدیمی برخوردم? مال سال اول دبیرستانمن، و توی مدرسه کشیده بودمشون?
کلی خاطره زنده شد? بریم ببینیمشون?

اول: سیستم کامیونیتی به طرز توهین آمیزی تبادلیه. 'کمکم کن تا کمکت کنم' یا بقولی 'حمایت کن تا حمایت شی' خودم رو به عنوان بارز ترین مثال در نظر بگیرید. وقتی به تلگرام اومدم: • سطح آرت متوسط • ارتباطات ضعیف • آشنایی کم با شیوه ی پست گذاری و نو بودن چنل اما شما…

شیطونه میگه commission بزنم، نه به خاطر اینکه پول میخوام یا حتی امیدوارم‌ کسی سفارش بگیره، بلکه چون حس میکنم فقط لازمه آپشنش‌ رو به چنل اضافه کنم??