چه دلم تنگ شد برای دانشکده و کتابخونه و پارک کنار دانشکده و کلاس‌های استادهای موردعلاقه و انسان‌های موردعلاقه‌م. دلم برای مسیری که بعد از پیاده‌ شدن از اتوبوس باید به سمت دانشکده پیاده‌روی می‌کردم هم تنگ شده. گاهی وقتا که تو مسیر رفتن به سر کارم هستم به این فکر می‌کنم که کاش در مسیر دانشکده‌ی ادبیاتم بودم. وعده‌گاه سکونت‌آمیزم. ردیف آخر کتابخونه‌، سمت چپ، آخرین و پایین‌ترین قفسه‌ی سمت راست، کتاب آبی‌رنگی با جلد پوسیده و چسب‌خورده اونجا هنوز منتظرمه. خانه‌ ادریسیهای غزاله علیزاده.

درود زیاد بر خواب شبانگاهی.

دو تا کتاب از غلامحسین ساعدی گرفتم. بعد از تخت‌خواب دیگران می‌ریم سراغ آقای ساعدی.
آشفته‌حالان بیدار بخت و عزاداران بیل.

پیتزا می‌خواممم

تعطیل شدم و خستمه و گوشنمههه

حالا فهمیدم
Today is a Taylor’s day

گود مورنینگگگگ?