بچه که بودم مامان‌بزرگ هرسال شب یلدا کل فامیل رو جمع میکرد و مهمونی بپا میکرد، حالا سه تا یلدا از فوتش میگذره و من از همینجا براش شعر میخونم. به یاد خودت عزیزم.

عزیزم، ما دیوانه‌ایم در دنیایی که مرز‌هایش را ترس و عادت ساخته‌اند.
دیوانگی ما، نه برای نفی جهان، بلکه برای بازآفرینی آن است. ما از جنس کسانی هستیم که درختی را در کویر می‌کارند، چراکه باور دارند بارانی خواهد بارید، حتی اگر هیچ نشانی از ابر نباشد.
در این بزم که همگان در حلقه‌ی امنی که دارن نشسته‌اند، ما بر لبه‌ها قدم می‌زنیم، جایی که زمین به آسمان می‌رسد.
ما دیوانه‌ایم، چرا که در صدای سکوت، سمفونی می‌شنویم،
و در نگاه به چشمان خسته‌ی‌ انسان‌ها‌، نوری می‌بینیم که شاید خودشان هم از آن بی‌خبر باشند.
دیوانگی ما، سرشار از جست‌وجو است،
جست‌وجوی معنا در دنیایی که گویی معنا را گم کرده است.
ما برای یافتنِ حقیقت، دیوارها می‌شکنیم، اما نه برای تخریب، بلکه برای ساختن جهانی که در آن اصلا دیواری نباشد.
در بزمِ همه، ما از خط بیرون می‌زنیم،
نه برای آنکه نافرمانی کنیم، بلکه برای آنکه ازادی را حس کنیم.
این دیوانگی، شعله‌ای است که در دل ما زبانه می‌کشد و هرچه باد بر آن می‌وزد، شعله‌ورتر می‌شود.
ما دیوانه‌ایم، اما همین دیوانگی است که ما را زنده نگه می‌دارد.
دیوانه‌ایم، چرا که دل به ناممکن‌ها بسته‌ایم،
و در جایی که دیگران پایان می‌بینند، ما آغاز را جست‌وجو می‌کنیم.
دیوانگی ما، قصه‌ای است که هرگز به پایان نمی‌رسد، قصه‌ای که هربار که بازگو می‌شود، رنگ تازه‌ای به خود می‌گیرد.
در این بزم، ما می‌رقصیم، می‌خندیم، می‌گرییم، و این رقص، سرودی است که زمزمه می‌کند: "دیوانگی، زندگی است."

نیمه شب ۲۰ آذر
- آقای لبخند

پر از حس افتخار و شادی.

- ناشناس

واقعاً عاشق آدمایی هستم که منو به شک میندازن. اینا بزرگ‌ترین لطف رو در حق آدم می‌کنن.

دیشب با یاسی داشتم حرف میزدم و داشتم براش تعریف میکردم که چجوری دل چندین آدمو خوشحال کردم، در جواب حرفام بهم گفت "حالا یادآوری شد چرا صدات کردم آقای لبخند" و در جواب این پیامش فقط لبخند زدم. حقیقتا بعضی وقتا خودمم یادم میره چرا این اسم به وجود اومد اما دیروز یکی از روزایی بود که باعث شد یادم بیاد که شاد کردن آدم‌ها اونقدر کار سختی هم نیست. بهتره بگم یادم اومد اقای لبخند بودن اونقدر هم سخت نیست.