I think I‘ve seen this film before
And I didn’t like the ending…

زندگی کردن با بعضی از غم‌ها خیلی سخته،اونقدری که گاهی یادم میره قبل از این درد چطور روزهام رو سپری میکردم.
شاید یه روزی عادی بشه،

اما برای الان مثل یه خنجر تیز توی قلبم فرو میره،

از داستان پری دریایی کوچک هانس کریستین اندرسون،از همون روزایی که با هفت هشت سال سن اون داستان تلخ رو خوندم،یه جمله خیلی خوب یادم مونده:

“که پری بعد از عوض کردن دمش با پای آدمیزاد،با هر قدمش چنان دردی رو احساس میکرد که انگار خنجری تیز در کف پاش فرو رفته.”

مهم نبود اگر میرقصید یا شاد بود،درهرصورت درد قدم‌هاش در هر لحظه همراهش بود.

حس میکنم هر قدمی که با این شرایط برمیدارم همون درد رو برام تداعی میکنه…
و اگر فریادی بزنم،فریاد زیر آبه=)

نرگس بخاطر گلودردم برام حریره بادوم درست کرده و قلبم اکلیلی شد=)

لیام دقیقا بخشی از کل‌ سال‌های تینیجریم بود،ساحل ۱۴-۱۵ ساله درونم امروز خیلی شوکه شد-
R.I.P💔

“ویکنت دو‌نیم شده” اثر ایتالو کالوینو،داستانی کوتاه از سه‌گانه جهان نوی این نویسنده ست که سعی بر این داشته تا تقابل خیر و شر رو در نفس تک‌تک ما روایت کنه.

داستان ویکنتی که در جنگ با ترک‌های عثمانی به دو نیم تقسیم میشه و نفس خیر و شر اون در دو نیمه بدنش به زیست جدا ازهم ادامه میدن.
نیمه شر به هرکجا که میرسه،همه چیز رو به دو شقه تقسیم میکنه و اندیشه خود رو با خواهرزادش به این نحو بیان میکنه:
“کاش میشد هرچیز کاملی را به این شکل به دو نیم کرد،کاش هرکس میتوانست از این قالب تنگ و بیهوده‌اش بیرون آید.
وقتی کامل بودم همه چیز برام طبیعی،درهم و برهم و احمقانه بود،مثل هوا،گمان میکردم که همه چیز را میبینم،ولی جز پوسته سطحی آن چیزی نمی‌دیدم”
و اینطور ادامه میده که:
“زیبایی،خرد و عدالت فقط در چیزی وجود دارد که قطعه قطعه شده است…”

آیا نویسنده در بیان مقصودش موفق بود؟!
یقینا بله.

اما شاید بعد از خوندن آثاری مثل “شرق بهشت” اشتاین بک یا “تصویر دوریان گری” از اسکاروایلد، رئال جادویی کالوینو بیش از اندازه ساده و تمثیلی بنظر میرسه...

گرچه وصالش نه به کوشش دهند،
هر قَدَر ای دل که توانی بکوش.

و در بین تمام لذات،لذت تعاقب بیش از لذت تصاحب است، آن کشتی که با پرچم‌های رنگارنگ آراسته شده، درحالی که باد هرجایی او را در آغوش کشیده است، و مانند یک فرزند مسرف بازمیگردد، درحالی که بدنه آن از ضربات طوفان آسیب دیده و بادبان‌هایش پاره شده، و همان باد هرجایی…

امروز خیلی از انگلیسی استفاده کردم چون صبح برای اولین بار teacher کوچولوها بودم،کاری که همیشه دوست داشتم تجربش کنم و امروز بالاخره تونستم آغازش کنم.

اما این بخش انتهای روز هم استفاده متفاوتی از انگلیسی داشتم که خیلی برام دلچسب بود،
یه خانم فیلیپینی برای عمل کلیه‌ش به ایران اومده بود و توی هتل تنها و دردمند بود،

از طرف دکترش ازم خواسته شد تا بهش سر بزنم تا از تنهاییش کم کنم و چقدر این انگلیسی صحبت کردن باهاش به دلم نشست=)

برای اولین بار حس کردم واقعا دارم از زبان یه استفاده درست حسابی میکنم چون به کریستین تنها کمک کردم =)

این امتحانو پاس کنم بعدش توی قبر میخوابم
خیلی سعی کردم غر نزنم اما نشد…:)