اردشیر رستمی رو میشناسید دیگه؟ نویسنده‌ی کتابِ «درخت ها ایستاده سفر می‌کنند».
یه ماه قبل از اینکه پام بشکنه رفته بودیم طبقه‌ی هنری مهراد مال، همونجا که سالن برای اجرای ارکستر ها داره و حدس بزنید چی شد؟
ایشون اونجا بودن و به طرفدار هاش امضا میدادن.
همه یه جلد از کتابش رو گرفته بودن و به سمت سکو می‌رفتن.
یه چیزی که باعث شد خیلی خوشحال بشم طرفداری بود که با ذوق کتابش رو به ایشون داد و برای امضا کردن.
بعد همینطوری با یه لبخند گل و گشاد دو ساعت به امضا و نویسنده خیره شده بود و گمونم میخواست از ذوق بمیره.
منم دلم میخواست اما چیکار میکردم؟
نه کتابش رو داشتم، نه جرئتش رو!
اما حس و حال خیلی خوبی داشت.
خیلی خیلی خوب.

شبتون بخیر.

هیچ جا خونه‌ی آدم نمیشه، بالاخره رسیدم.

گربه‌ای که وسط بازار و اون همه شلوغی خوابش برده بود.
مردم می‌پرسیدن: «مرده یا نه؟» و فروشنده بهشون میگفت: «زبونت رو گاز بگیر! خدا‌نکنه بچم چیزی‌ش بشه.»

اینقدر رنگش قشنگه?
اینهمه ظرافت خیلی خوبه

«نمیشود مثلا مانند بهار باشیم؟مثلا ما هم شکوفه دهیم؟مثلا ما هم بعد از زمستانی طولانی لبخند بر لب های لرزانمان بنشانیم و به زیبایی های خودمان ببالیم و به این افتخار کنیم که از تمام درد ها گذشتیم و دوام آوردیم؟»

یه ماهه منتظرم امتحانات تموم شه بفهمم چی شد که اینطوری شد.