بعد از یه مدتی که هیچ دستاورد خاصی از نظر خودت تو زندگی نداری احساس شادابی و زنده بودن رو از دست میدی. با خودت میگی شاید من لیاقتشو ندارم شاید من واسه این کار خیلی کمم.باورتو نسبت به خودت از دست میدی. ولی وای از اون وقتی که به هدفت میرسی، دوباره به خودت اعتماد میکنی همه چی برات پر رنگ تر میشه و احساس زنده بودن میکنی....
میدونی من روزهای تاریک زیادی رو دیدم ،تا رسیدم به این لحظه هایی که یه روزی فکر کردن بهش ذوق زده ام می‌کرد.
ولی اگه ازم بپرسی چی تو اون روزا سرپا نگهت داشت میگم اعتماد به خدا و معجزه های عجیبش....

آخرین پیامی که اینجا گذاشتم با خودم گفتم تا همه چی درست نشه دیگه تو سوشال مدیا فعالیت نمیکنم......

سلام بعد یک سال.... ☺️

هربار که یه سوال میبینم شکل داره توش یه دور پنیک میکنم. بعد تازه میخونم سؤال رو ببینم چی داره میگه. مشکلت با شکل چیه زن شاید راحت بود سؤالش.??

هربار که یه سوال میبینم شکل داره توش یه دور پنیک میکنم. بعد تازه میخونم سؤال رو ببینم چی داره میگه.
مشکلت با شکل چیه زن شاید راحت بود سؤالش.??

بدن من یه سیستم self_regulation پیچیده در بحران ها داره. مثل کم و زیاد کردن پیچ هورمون ها. وقتی اضطراب ندارم هیچ کاری نمیکنم. وقتی حس میکنم وضعیت جدیه تازه سروکله اضطراب پیدا میشه و تراکتوری کارامو انجام میدم و درسامو میخونم اینجا همونجاست که تو coordinate function بهش میگیم خودتنظیمی مثبت. بعد از یه حدی که اضطرابم بیشتر میشه یهو عملکردمم افت میکنه و دیگه بیخیال همه چی میشم(خود تنظیمی منفی)3 روز مونده به امتحانم و اینکه دیگه هیچ کاری از دستم برنمیاد بیشتر مضطربم میکنه و هی هیچکاری نمیکنم و فلج شدم.....

دلم لک زده دوتایی بریم لیلاکوه نون خلفه بخوریم.بین اینکه بریم ساحل چمخاله یا رودسر دودل باشیم،آخرش سر از ساحل کلاچای دربیاریم. رو سنگا بشینیم و تخته بازی کنیم. بریم رامسر و من برای بار هزارم در ماه مریض باشم که تو فقط نازمو بکشی.بریم پنو که شنا کنیم بعدش من از سرما یخ کنم بغلم کنی. آتیش روشن کنیم و چای بخوریم و همش پانتومیم بازی کنیم و من غش غش بخندم. بریم ییلاق. بریم جاهای دنج رو کشف کنیم. اینقدر ذوق کنیم انگار که هسته اتم شکافتیم. آخ که من دلم برای آخر هفته های همیشه سبزمون تنگ شده.

هیچکس منتظر خواب تو نیست
که به پایان برسد
لحظه ها می آیند
سالها می گذرند
و تو در قرن خودت می مانی....

هیچ پروازی نیست
برساند ما را
به قطار «دو هزار»
و به قرن دگران
مگر انگیزه و عشق
مگر اندیشه و علم
مگر آئینه و صلح
و تقلا و تلاش

بخت از آن کسی است
که مناجات کند با کارش
و در اندیشه یک مسئله خوابش ببرد
و کتابش را بگذارد در زیر سرش
و ببیند در خواب
حل یک مسئله را
باز با شادی درگیری یک مسئله بیدار شود.