آدما وقتی به هم نزدیک میشن، هم صميمیتشون بیشتر میشه، هم دلخوریاشون. طبيعی هم هست!
چون هم توقع‌ها بیشتر شده، هم اون تفاوت‌های شخصيتی برجسته‌تر شدن. اگر به يکی نزدیک باشی و هیچ‌وقت بينتون سوتفاهم، دلخوری، و ناراحتی پیش نیاد، يعنی این وسط یه چیزی اشکال داره.
اندازه و شکل اين ناراحتیاست که تعیین می‌کنه رابطه درست و سالم داره جلو ميره، یا نه.

من میگم “مهم نیست” و شب ها نمیتونم بخوابم، وقت و بی وقت گریه میکنم، سر درد میگیرم، بی اشتها میشم، معده درد میگیرم، عصبی و غمگین میشم، پر از انرژی منفی میشم، تو مغزم هی مرورش میکنم، کم حرف میشم، زودرنج میشم، به همه میپرم، از شدت overthink دهنم سرویس میشه، انقدر قهوه میخورم که سِر میشم، حوصله‌ی حرف زدن با هیچکس رو ندارم.

‏یسری روزها که حالم خوب نیست می‌خوام به همه توضیح بدم که «دوست من، من امروز خوب نیستم سعی کن باهام حرف نزنی و زیاد پاپیچم نشی و باهام شوخی نکنی چون ممکنه یه چیزی بگم و ناراحتت کنم، دوستت دارم و مراقب خودت باش.» اما چون این مکالمه خیلی طولانیه فقط یه مدت بدون اینکه هیچی بگم دور‌ می‌شم. غیب می‌شم.

دَرد عبور می‌کند و رَدِ آن درد،
معنای مارا تغییر می‌دهد.

أن حضورك یخلق مني شخصاً آخر
شخص لا یتذکر أنه حزین."

بودنت از من آدم دیگه‌ای می‌سازه
آدمی که یادش نمی‌اد غمگینه.

دوست داشته شدن حداقله، مطمئن شو که بهت احترام می‌ذارن، برات اولویت قائل می‌شن، ازت حمایت می‌کنن، تو رو می‌خوان و درکت می‌کنن.

دوست داشته شدن حداقله، مطمئن شو که بهت احترام می‌ذارن، برات اولویت قائل می‌شن، ازت حمایت می‌کنن، تو رو می‌خوان و درکت می‌کنن.

باشد که قدرت غلبه بر‏ نبردهایی را که در
سکوت با آن روبرو هستید، پیدا کنید.