"به دردِ هم نمی‌خوریم."
عبارتی ست عامیانه. به کرات استفاده میشود. به آن معنا که مناسب هم نیستیم. اما اگر واژه به واژه ریز شویم، حرف های بیشتری برای گفتن دارد. میگوید ما برای درد هم مناسب نیستیم. آدمیزاد را فطرتا دردمند میداند و این آدم پر دردِ پر دردسر، میگوید ما غم یکدیگر را بر سر یک سفره نمی‌گذاریم. صراحتا میگوید نمیخواهم آنکه غم نمی‌داند بشود کسانِ من. که بله خوب است، زیباست، آراسته است و موفق اما به درد هم نمی‌خوریم. که نه من میفهمم حجم سنگین اشک هایش را نه او حس میکند سنگینی سکوتم را..و همینقدر ساده فاش میشود که گاه عشق، هم‌دردی نمی‌شناسد و همین میشود پایان بسیاری از عاشقانه‌هایی که هرگز آغاز نشدند. عجیب زبانی‌ست فارسی. در لابه‌لایِ حروفِ عامیانه‌اش، پنهان میکند احساس را‌. و چه زیبا گفت نویسنده که "ایرانی بودن با تمام خستگی‌هایش به زبان فارسی‌اش می‌ارزد.."

"میگویند درد آدم‌ها را به هم نزدیک میکند. به من بگویید کداممان شادیم که اینقدر از هم دوریم؟.."

کسی سال‌ها پیش رفته است اما تو هنوز به او فکر می‌کنی و کتابش در دستانت زنده است. عجیب نیست؟
-خاطرات کتابی.

می‌خواهم پابرهنه از خانه بروم بیرون، چشم در چشمانش بدوزم و فریاد کنم همه‌تان خالی هستید! پوشالی و خالی!

خدارا شکر چشم ها هنوز بلد نشدند دروغ را..!

-یکهویی برای تو که مبارکی برای ما-

هی ساعت صفر میشه هی میگم آرزو کن هی چیزی نمیگی. نمی‌دونم یادته یا نه ولی اون شب گفتی بیا آرزوی سومم مال تو. گفتی همیشه به سومی که میرسه نمیدونی چی بگی و این بار می‌دونی که آرزوی سومت، برای منیه که آرزوهاش یادش نیست. گفتی نمیشه که آرزو نکنی الکیه مگه؟!
آرزو رو گرفتم و توی باغچه‌ی خونه‌ی قلبم کاشتم. یه روزایی بهش آب میدادم، یه روزایی هم گریه میکردم کنارش. به روزهایی رو خاکش خوابم می‌برد و یه روز های دیگه، دلیلِ بیداریم میشد.
یه روز آرزو جوونه زد. درختچه شد، شکوفه داد. شکوفه هاش میوه شد و برگ هاش تر و تازه و سبز. از میوه هاش مربا پختم و برگ هارو خشک کردم برای چای.
و حالا که بهش فکر میکنم، برای همینه که من تا همیشه یه لیوان چای داغ دارم برای روز هایی که دلسردی و یه شیشه پر مربا، برای روزهایی که تلخ به نظر میرسن.
می‌خوام امروز باور کنم. می‌خوام باور کنم که
آرزو ها سبز میشن
آرزو ها شکوفه میدن
آرزو ها چای میشن
و تمامِ طعمِ چای، به کنارِ تو بودنه..
ساعت دوباره صفر شد؛ سرت رو بالا بگیر و آرزو کن!..

اگر برای هربار که به تو فکر میکنم شاخه‌ای گل نصیبم می‌شد، می‌توانستم تا ابد در باغ قدم بزنم.
-آلفرد لرد تینسون