بعضی وقت ها فکر میکنم نکنه تو تاحالا منفجر شدی؛ شاید مسخره به نظر بیاد ولی مثل یه ستاره. من نور تورو سه میلیون سال نوری دیرتر میبینم و شاید دیگه اینجا نیستی
ما چطور میتونیم اینجا کنار هم باشیم وقتی تو اینقدر دور شدی.. وقتی این همه دوری..؟
شاید هم این من باشم که قبلا منفجر شده..

رادیو رورانس

همچنان معتقدم پاییز تنها فصلیه که هواش، بستگی به حالِ دلِ آدم داره.

"عزالدین می‌گفت گاهی انگار توی دلم کمانچه می‌زنند؛ ویولن‌سل. می‌گفت من موسیقی بلد نیستم اما قشنگ می‌زنند. تلخ می‌زنند. همان."

آنجایم؛ حوالی خیالات، غوطه‌ور در ورطه‌ی"بنویسیمش؟!"

ولی درست میشه یه کوچولو صبر کن.

-پایان-

سلام.
متأسفم که دارم این پیام رو می‌نویسم :)
این روزها خیلی چیزها دست به دست هم دادن که الان و امشب به این نقطه برسم.
اینجا همیشه برای من نقطه‌ی امنی برای به اشتراک گذاشتن تمام روحم بوده و سه سال، اون دختر دلشکسته‌ی خسته رشد کرد تا به اینجا رسید.
این نوشته ها و کلمات و تک تک ناشناس هایی که به دستم رسید، دلگرمی روزهام بود برای ادامه دادن.
کلی عکس گرفتم که نشد منتشر کنم، کلی متن نوشتم که نشد بیاد اینجا و بازهم خوشحالم که تلاشم رو براش کردم :))
برمیگردم؛ شاید یه روز دیگه، یه ماه دیگه یا شاید هم..
این آخرین پیام تارانتیسمه♡
محض اطمینان از اینکه اگر دوباره ندیدمتون، صبح بخیر، ظهر بخیر و شب.. بخیر..♡

اما قلب گاهی کورکورانه به دنبال رنج است.
-آلبر کامو