یه وقتایی فکر میکنم حرف‌هایی رو برای آروم کردن بقیه بهشون میگم که خودم بیشتر از همه نیاز دارم بشنومشون.

اگر عاشق سرباز باشد و معشوق وطن، سرنوشت عاشق همیشه هجرت از وطنی‌ست که سالها برای خاکش جنگیده است.

نَشکن‌‌ـــ؛

«هیس الان اروم باش یه دقیقه چشماتو ببند..»

برای هرکسی که مثل من، نیاز به شنیدن این حرف ها داره.

بزرگ نشو عزیز ترینم بزرگ نشو..!
بگذار دوباره تمام دنیای ما در همان خودکار های رنگیِ جامدادیِ تو خلاصه شود. بگذار دوباره دلیل تمام اشک هایمان تکالیف شیمی باشد و بزرگترین دغدغه‌مان فیزیک! بگذار از دست فلان معلم باهم پچ پچ کنیم و برای پاک کردن تخته، سر و دست بشکانیم! بگذار دوباره همه‌ی کلاس پستچیِ نامه هایمان شوند و برای رسیدن یک تکه کاغذ مچاله شده‌ی «زنگ تفریح بمان کارت دارم»، نفس هایمان به شماره بیوفتد. بگذار بمانیم همان جایی که نه می‌دانستیم دلار چند است و نه نرخ تورم برایمان معنا داشت. دوباره دفترت را به من بده و بگذار بیشتر در حاشیه‌اش ابرهایی بکشم که باران نمیدانند.
بزرگ نشو همدمِ زنگ های غیرتفریح..!
بگذار فراموش کنیم این معلق بودن را. بگذار دوباره باور کنیم به جایی تعلق داریم. حتی اگر آنجا، میز و صندلی‌ای کوچک، در مدرسه‌ای کوچکتر از خاطراتِ ماست..

"به دردِ هم نمی‌خوریم."
عبارتی ست عامیانه. به کرات استفاده میشود. به آن معنا که مناسب هم نیستیم. اما اگر واژه به واژه ریز شویم، حرف های بیشتری برای گفتن دارد. میگوید ما برای درد هم مناسب نیستیم. آدمیزاد را فطرتا دردمند میداند و این آدم پر دردِ پر دردسر، میگوید ما غم یکدیگر را بر سر یک سفره نمی‌گذاریم. صراحتا میگوید نمیخواهم آنکه غم نمی‌داند بشود کسانِ من. که بله خوب است، زیباست، آراسته است و موفق اما به درد هم نمی‌خوریم. که نه من میفهمم حجم سنگین اشک هایش را نه او حس میکند سنگینی سکوتم را..و همینقدر ساده فاش میشود که گاه عشق، هم‌دردی نمی‌شناسد و همین میشود پایان بسیاری از عاشقانه‌هایی که هرگز آغاز نشدند. عجیب زبانی‌ست فارسی. در لابه‌لایِ حروفِ عامیانه‌اش، پنهان میکند احساس را‌. و چه زیبا گفت نویسنده که "ایرانی بودن با تمام خستگی‌هایش به زبان فارسی‌اش می‌ارزد.."

"میگویند درد آدم‌ها را به هم نزدیک میکند. به من بگویید کداممان شادیم که اینقدر از هم دوریم؟.."

کسی سال‌ها پیش رفته است اما تو هنوز به او فکر می‌کنی و کتابش در دستانت زنده است. عجیب نیست؟
-خاطرات کتابی.