«انگار تمام جهان یک غده شده بود و روی قفسه‌ی سینه‌اش سنگینی می‌کرد.»

«انگار تمام جهان یک غده شده بود و روی قفسه‌ی سینه‌اش سنگینی می‌کرد.»

و همه‌ی حرف‌های نزده‌ی ما، به غم چشم‌ها،
آ‌ه‌ کشیدن‌های عمیق، سکوت طولانی و لبخند‌های کم‌جان بدل شد.

معجزه کن صبر مرا.

چی بگم!
@laylaa_4

ای بابا...
@laylaa_4

??☁️?

هیچگاه بزرگ سالی را چنین وحشتناک نمی دانستم برای اندکی شادی به اندازه ی دریاها گریستن برای ذره ای امید،زندگی را زیر و رو کردن و برای عشق از تمام خود گذشتن اینکه حال خوبت گره بخورد به خوشحالی های دسته جمعی اما تنهایی،بدجور از گلوی زندگی ات پایین برود... ترس…

‏واقعیت مثل آفتاب ظهر تابستون حضور خودش رو بهت اثبات می‌کنه.
حالا هرچقدر می‌خوای غرق اون بارون مقطعی و خیال انگیز باش.
آخرش واقعیت به فنات میده!

پی‌ام.اس به همه غمایی که قورتشون دادیم و میخوایم نادیدشون بگیریم،اجازه ی ابراز کردن میده