? سوسیالیسم شیلی، کودتا و درس‌هایی برای سالگرد قیام ژينا

☑️ ۲۰ شهریور ۱۳۵۲ (۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳) دولت مردمیِ شیلی به ریاست سالوادور آلنده‌ی سوسیالیست، به دست نظامیان داخلی (به رهبری ژنرال پینوشه) و دستگاه امنیتی آمریکا (CIA) سرنگون شد. در حمام خون پس از کودتا، هزاران نفر اعدام شدند. خود آلنده نیز مسلسل به دست گرفت، با کودتاچیان جنگید و دست آخر در محاصره‌ی نیروهای کودتا به زندگی خود پایان داد.

☑️ آلنده شیلی را در آغاز راهی کاملا نو در تحقق سوسیالیسم می‌دانست. او روش انقلابی سوسیالیست‌های شیلی را «روش تکثرگرا» نامیده بود. ساختار ائتلافی که آلنده را به قدرت رساند نشانگر همین تکثر بود. ائتلاف «اتحاد خلق» متشکل بود از حزب سوسیالست، حزب کمونیست، حزب رادیکال، حزب رادیکال چپ، حزب سوسیال دموکرات، جنبش عمل متحد خلق، جنبش عمل متحد خلق، کارگران و دهقانان، حزب چپ مسیحی و حزب عمل مستقل خلق.

☑️ در دروان ریاست جمهوری او، شوراهای خودجوش کارگری عملا رشد چشم‌گیری داشتند. به ویژه از زمانی که تشکل‌های کارفرمایان شروع به تعطیلی عمدی کارخانه‌ها کردند، شکل‌گیری شوراهای متحد کارگری موسوم به «کمربند صنعتی» سرعت گرفت.
اینجا مجالی نیست تا دستاوردهای دیگر پروژه‌ی سوسیالیستی شیلی را برشماریم اما شکست آن به واسطه‌ی کودتا، حاوی درس‌های مهمی برای گام برداشتن به سوی انقلاب سوسیالیستی و حفظ آن است:
متأسفانه آلنده به نیروهای مسلح شیلی اعتمادی تمام و کمال داشت. او نتوانست این نکته را ببیند که ورد به حریم مقدس مالکیت خصوصی چگونه می‌تواند این نظامیانِ به زعم او «میهن‌پرست» را به طرفة‌العینی به مزدوران امپریالیسم تبدیل کند.
شاید اگر پای یک «ارتش خلقی» وسط می‌بود و به نام «دموکراسی و تکثر» به هر شکلی از کارشکنیِ امپریالیستی (نظیر اعتصابِ کنفدراسیون کامیونداران که توسط دستگاه امنیتی آمریکا سازماندهی شده بود) مجال عرض اندام داده نمی‌شد، تاریخ جهان شاهد الگوی موفقی از پیاده‌سازی سوسیالیسم می‌بود.

☑️ برداشتِ لیبرال و مسلط از «دموکراسی» می‌کوشد این آموزه‌ را در ذهن ما فرو کند که:

- باور به تکثر عقاید و فراهم بودن امکان برای ابرازشان بر هر چیزی اولویت دارد.
- آزادی بر عدالت اولویت‌ دارد و بدون آن هر شکلی از تلاش برای تغییر محکوم است به دیکتاتوری.

مصداق این ایده‌ها در جریان قیام ژینا برای ما این بود که:

- همه باهم (فارغ از اختلافات ایدئولوژیک و فاصله‌ی طبقاتی) برای سرنگونی جمهوی اسلامی متحد شویم.
- هدف برپا کردن یک دموکراسی است: حال چه از مجرای سلطنت مشروطه و چه از مجرای جمهوری سکولار.

دیدیم که تحت لوای این به اصطلاح «تکثر» چطور «زن، زندگی، آزادی» را به «مرد، میهن، آبادی» چسباندند و از انبوه مطالبات زنان، «لغو حجاب اجباری» صرفا برجسته شد و اساسا مجالی برای طرح مطالبات طبقاتی به‌وجود نیامد.

☑️ اگر با نگاهی به تجربه‌ی سوسیالیسم شیلی بخواهیم درباره‌ی سرنوشت «قیام ژینا» صحبت کنیم، شاید باید گفت که این جنبش در هنگامه‌ی برپایی‌اش خوراکِ همان تفکری شد که از دلش «پینوشه» و «آمریکا» کلَک سوسیالیسم و آلنده را کندند.
رؤیای آمریکایی و آزادی مبتنی بر مالکیت خصوصی این بار در مقام کودتاچیان پنهان «قیام ژینا» را از درون متلاشی کردند و امروز جنازه‌ای باقی مانده برای ویژه‌برنامه‌های «ایران اینترنشال» و «بی‌بی‌سی».
@sarkhatism

? منشأ افغانستانی‌ستیزی اکثریت ما از کجا ناشی می‌شود؟
? امروز اخراج افغانستانی‌ها از ایران، فردا اخراج بلوچ‌ها از تهران و ...

از متن:

مکانیزم این «دیگری‌سازی» که در بالاترین نوعِ واکنش، به مواردی نظیر قتل و تهاجم‌های نژادپرستانه می‌انجامد چیست؟ همان طور که پیش‌تر نوشتیم اینجا پای سَم مهلکی به نام «ملیت» وسط است. قطعاً که همه‌ی ما به واسطه‌ی خانواده و مکانی که در آن به‌دنیا می‌آییم به نحوی به «ملیت»ی منتسب می‌شویم که در «شناسنامه» و «کارت ملی»مان درج می‌شود. به جز این ممکن است به یک هویت قومی‌مذهبی غیرمسلط هم متعلق باشیم: مثلاً بلوچ باشیم در ایران یا پاکستان، کرد باشیم در ایران یا ترکیه یا سوریه یا عراق، عرب باشیم در ایران یا ارمنی باشیم در ایران و غیره. این امری‌ است از پیش تعیین‌شده که ما در هنگام تولد در آن واقع می‌شویم. مشکل از این نیست، بلکه مشکل از این است که ما فکر می‌کنیم «هویت ملی» یا «هویت قومی‌مذهبی» دیگران، هویت ملی یا قومی‌مذهبی ما را تهدید می‌کند. این بینش بد نسبت به دیگری در رفتار ما پیداست: مجموعه‌ای از صفات بد به عموم مردمان آن هویتِ دیگر نسبت می‌دهیم.

مسأله‌مند کردن حضور مهاجران در یک کشور ربطی به رویارویی دو «ما»ی برساخته شده توسط «هویت ملی» یا «هویت قومی‌مذهبی» ندارد و ما در هنگام بروز خشم ناشی از هویت ملی یا قومی‌مذهبی‌مان به دیگری مشابه، عملاً در مقام سخنگوی دولت‌های کثیف سرکوبگرمان عمل می‌کنیم. آنچه که منجر به قتل عام یهودی‌ها توسط نازی‌ها شد یا آنچه منجر به قتل عام ارامنه توسط دولت عثمانی شد، ریشه در تضاد یهودی‌-آلمانی یا ارمنی-ترک نداشت، بلکه پَسِ پُشت این فجایع، ساختار شکل‌گرفته یا در حال شکل‌گیری «دولت-ملت» و «ملت مغلوب» است...

متن کامل را اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/4e3emb55

#دولت_ملت
#ناسیونالیسم
#نه_به_افغانستانی_ستیزی
#نه_به_فاشیسم
#نه_به_نژادپرستی
@sarkhatism

Telegraph

منشأ افغانستانی‌ستیزی اکثریت ما از کجا ناشی می‌شود؟

امروز اخراج افغانستانی‌ها از ایران، فردا اخراج بلوچ‌ها از تهران و ... ***☑️*** خبر از این قرار است که حکیم لقمان، شهروند اهل دهوک واقع در منطقه‌ی کردستان جنوبی، در استانبول توسط گروهی از نژادپرستان با ضربات چاقو کشته شده‌است. بنا به گزارش‌های منتشر شده، مهاجمان…

? از «مهاجرینِ» جهادگر تا «پناهندگانِ» مزاحم
? در باب ریشه‌های ظلمی که امروز به افغانستانی‌ها روا می‌شود

☑️ موج جدید افغانستانی‌ستیزی در ایران هر دم در حال اوج گرفتن است: از اظهارات بی‌پایه و اساس اعضای «خانه‌ی کارگر» در خصوص اشغال موقعیت‌های شغلی توسط کارگران افغانستانی تا اعلام محرومیت‌های آن‌ها از حقوق شهروندی و تا تقویت «دیوار کشیدن بین مرز» و «ضرورت بازگرداندن» آن‌ها به کشورشان.
موضوع فقط به حاکمیت هم محدود نیست و بخش‌هایی از جامعه با اظهارات‌ ضد افغانستانی‌شان در فضای مجازی، ابعاد ترسناکی از نژادپرستی را آشکار می‌کنند.

☑️ اینکه چه شده که «دولت-ملت ایران» بار دیگر تیغ تیز «دیگر-ستیزی»اش افغانستانی‌ها را نشانه رفته، خود ریشه‌های عمیقی در اقتصاد سیاسی سرمایه‌داری ایرانِ کنونی دارد.

متن کامل را در اینجا بخوانید:
https://tinyurl.com/yc3vt5nt

#نه_به_افغانستانی_ستیزی
#نه_به_فاشیسم
#نه_به_نژادپرستی
@sarkhatism

Telegraph

از «مهاجرینِ» جهادگر تا «پناهندگانِ» مزاحم

در باب ریشه‌های ظلمی که امروز به افغانستانی‌ها روا می‌شود ***☑️*** موج جدید افغانستانی‌ستیزی در ایران هر دم در حال اوج گرفتن است: از اظهارات بی‌پایه و اساس اعضای «خانه‌ی کارگر» در خصوص اشغال موقعیت‌های شغلی توسط کارگران افغانستانی تا اعلام محرومیت‌های آن‌ها از…

? تا پایان دادن به رنج مضاعف، در کنارشان هستیم.

ده تن از زنان زندانی در زندان اوین در حمایت از  بهاییان، نامه‌ای سرگشاده منتشر کرده‌اند.

متن کامل نامه به شرح زیر است:

«تضاد در دیدگاه سیاسی و باورهامان مانعی بر حمایت از حق نبوده نیست و نخواهد بود؛ و سکوتمان در برابر ستم اعمال آن‌ را برای رژیم کم هزینه کرده و موجب تکرار و تشدید فشارها خواهد شد.
هموطنان بهائی‌مان طی دهه‌ها استبداد، همواره از تمام حقوق اجتماعی محروم بوده‌اند. در دهه‌ی شصت و با حذف فاجعه‌بار مخالفان سیاسی و دگراندیشان، نزدیک به سیصد نفر از هموطنان بهائی‌مان توسط حکومت سر‌به‌نیست، مفقود‌الاثر یا اعدام‌ شدند و هزاران نفر نیز بی‌بهره از کمترین حقوق اجتماعی از خانه‌های خود بیرون رانده شدند.
یکی از تکان‌دهنده‌ترین روایت‌هایی که از جامعه‌ی بهائی شنیده‌ایم، مربوط به اجرای حکم ۱۰ زن در دهه‌ی شصت است که با هم به قتلگاه برده شدند و در مقابل چشم دیگری به ترتیب اعدام شدند تا آخرین‌شان که نوجوانی زیر ۱۸ سال بود که طبق معاهده‌های بین المللی کودک محسوب می‌شود و پیش از بازداشت مشغول به تحصیل بود و تدریس به کودکان خردسال نوجوانی که تنها تضادش با سیستم باور و عقیده ای بود که در زندگی اجتماعی‌اش نیز نمودی نداشت. با سال‌ها حبس و هم‌زیستی با زنان بهائی و مشاهده‌ی فشارها و محرومیت‌هایی که به سبب تفاوت عقیده بر خود و خانواده‌هایشان تحمیل شد و شنیدن روایت‌هایشان از گذشته تا کنون و قیاس آن با آنچه همواره بر دگراندیشان تحمیل می‌شود، در‌می‌یابیم که به واقع داستان ما یکی‌ست. ما که همواره به سبب تفاوت دیدگاه سیاسی یا عقیدتی به طرق مختلف از عرصه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی حذف‌مان کرده اند و برخی‌مان را از حق حیات محروم نموده‌اند.
سلب حق حیات و محروم کردن از حقوق اجتماعی شهروندی مدنی و در پی آن مصادره یا تخریب اموال و داشته‌های بهائیان، از دیرباز رخ می‌داد و به روالی برای سیستم سرکوب‌گر بدل شد.
شنیدن روایت مادری در یکی از روستاهای شمال ایران که با چهره ای رنج‌کشیده و کمری خمیده در حین کار بر زمین کشاورزی مورد هجوم تخریب‌گران قرار گرفته بود و تلاش می‌کرد ماموران را از تخریب باغ و کاشانه‌اش منع کند، اندوه بزرگی بود. مادری که فرزندش را در جنگ ایران و عراق از دست داده بود و حالا نیز به سبب عقیده‌ای مورد کین رژیم، خاکش را، خانه‌اش را و زمینی که منبع معاش و ماحصل یک عمر زندگی‌اش بود را ویران، بی،بهره یا از او دریغ کردند.
ما سال‌ها تجربه‌ی زیستن با «مهوش ثابت» و «فریبا کمال آبادی» و دیگر شهروندان بهائی را داشته‌ایم و بسیار از آنان آموخته‌ایم. علاوه بر آنچه که بر خود و خانواده‌هایشان به سبب سالها حبس تحمیل شده است، محروم کردن جامعه از حضور و آموزه‌هایشان رنجی گران است.
سکوت ما در برابر این ستم مضاعف بر گروهی از جامعه که حتا زیستن‌شان نیز به عنوان شهروندان بهائی جرم‌انگاری شده است این جنایات را برای رژیم کم‌هزینه کرده است و راه را برای تکرار و تشدید آن هموار می‌نماید.
تضاد در دیدگاه سیاسی یا باورهامان مانعی نبوده، نیست و نخواهد بود بر حمایت از "حق"، همان‌گونه که با تضادهای سیاسی و عقیدتی در برابر سرکوب ایستاده‌ایم و کف خیابان‌های ایران را به عرصه‌ای برای مطالبه‌ی حق بدل
کرده‌ایم، حال نیز در کنار هم هستیم.
تا پایان دادن به رنج مضاعفی که بر هموطنان بهائی‌مان تحمیل می‌شود، در کنارشان ایستاده‌ایم.»

محبوبه رضایی، هستی امیری، سمانه اصغری، سکینه پروانه، مريم يحيوى، ناهید تقوى، نرگس محمدی، آنیشا اسداللهی، سپیده قلیان و گلرخ ایرایی.
خرداد ۱۴۰۳ بند زنان زندان اوین

#زندانی_سیاسی
#اوین
#شهروندان_بهایی
#جمهوری_سرکوب
#جمهوری_جنایت

@sarkhatism

⭕️ شماره هفتم گاهنامه‌ی #فراسوی_کندوکاو منتشر شد.

فایل پی دی اف این شماره در بالا دسترس مخاطبان است. لطفا #کندوکاو را به دوستان خود معرفی نمایید و برای بهتر شدن نشریه با نظرات و مقالات خود ما را یاری نمایید.

#گاهنامه‌ی_فراسوی_کندوکاو

? @farasookandokav

? ارسال پرونده ۶۰ سال حبس فعالان حقوق زنان و فعالان سیاسی در گیلان به اجرای احکام

فروغ سمیع‌نیا، یکی از فعالان زن گیلان امروز پنجشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۳، از ارسال پرونده‌ی ۶۰ سال حبس فعالان حقوق زنان و فعالان سیاسی گیلان به اجرای احکام خبر داد.

این فعال حقوق زنان که به ۶ سال زندان محکوم شده امروز در پستی اینستاگرامی نوشت:

«بالاخره پرونده رفت اجرای احکام و ما هر روز منتظر ابلاغیه‌ایم که برای گذروندن حبس راهی زندان بشیم. نمی‌دونیم زمان مشخص اجرای حکم کی هست و البته این خودش یه ابزار فشار به زندانی محسوب می‌شه .
اما تو همین دوران، مجبوریم اگر شغلی داریم استعفا بدیم. لباس‌های زندان رو آماده کنیم و منتظر ابلاغیه‌ای بشیم که هر لحظه امکان ظاهرشدنش هست.
خیلی از دوستانم برای اجرای حکم رفتن اما خودم اولین باری هست که این حس عجیب رو تجربه می‌کنم
آمادگی برای گذراندن حبسی که حقت نیست.
با آزاده رفتیم و لباس برای زندان خریدیم. با زهره رفتیم دادگستری و به وضعیت زندان شکایت کردیم. با کمک زهرا نوبت دکتر برای چکاپ گرفتیم و با احساس و وسواس عجیبی سعی داریم که همه کارها درست پیش بره . گویا مسافرت بزرگی در پیش داریم.
ناراحتم؟ در واقع اصلا. اما اگر بپرسی خوشحالم باز جوابم منفی خواهد بود. فقط منتظرم زندگی جدیدی رو شروع کنم.
هر کنشگری که داخل مرزهای ایران رو برای فعالیت انتخاب کرده، طبیعتا چنین روزی رو در زندگیش پیش‌بینی کرده و من هم از این قاعده مستثنی نبودم. چهار سالی هم هست که پرونده باز دارم و این یعنی خطر زندان به طور جدی در زندگیم بود. اما وقتی که می‌خوای تجربه‌اش کنی حسی متفاوت سراغت میاد.
از خودم می پرسم که روزهای آخر چی رو می‌خوای تجربه کنی که در زندان قادر به انجامش نیستی و پاسخم لیست بلندبالایی هست. اما در واقع من از این لیست قدم‌زدن در خیابان رو انتخاب می‌کنم.
خیابان‌‌های این شهر به شکل غریبی با زندگی من عجین شده و در واقع هر گوشه خیابان برای من نمادی از مقاومت بوده. علاوه بر اون در خیابان‌های شهر زندگی با هیجان بالایی در جریان هست . نوجوان‌هایی که سبک زندگی خودشون رو انتخاب کردند و با ساز و صدای خنده و شیطنت در واقع خیابان رو از آن خودشون کردند. شاید دلم برای همین زندگی تنگ می‌شه .
شب که به خونه برمیگردم و لباس و وسایل آماده زندان رو گوشه اتاق می‌بینم ، با خودم میگم باز هم یک شب دیگه خونه هستم .
اینکه همه این حس‌ها رو دوستانت هم همزمان باهات تجربه می‌کنند هم فضای متفاوتی رو در ذهنت می‌سازه. کاش انسان‌هایی که این مسائل رو تجربه می‌کنند کمتر و کمتر بشه . این خاطرات و روایت‌ها هم قصه‌هایی بشه که برای کودکان کشور تعریف می‌کنن».

روز ۲۵ مردادماه ۱۴۰۲، دوازده‌نفر از فعالان حقوق زنان گیلان با یورش ماموران امنیتی به منازل خود در شهرهای رشت، انزلی، لاهیجان و فومن بازداشت و در دادگاه بدوی، مجموعا به بیش از ۶۰ سال حبس محکوم شدند. حکمی که در نهایت در در شعبه یازده دادگاه تجدید‌نظر استان گیلان و بدون برگزاری دادگاه، عینا تایید شد.

#زهره_دادرس #آزاده_چاوشیان #زهرا_دادرس #متین_یزدانی #سارا_جهانی #جلوه_جواهری #هومن_طاهری #شیوا_شاهسیاه #نگین_رضایی #فروغ_سمیع_نیا #یاسمین_حشدری
#گیلان
#فعالین_زنان

@sarkhatism