...

من اتاق توی قلبمو دوباره برای تو چیدم
و به تموم روح هایی که سالن های اونجارو تسخیر کرده بودن گفتم که وقتشه برگردن خونه.

تو که غم رو از پشت لبخند من می‌بینی، تو برای من زلالی، مقدسی، شیرینی.

‏هر روز که میگذره احساس میکنم نا پیدا ترم. رنگ‌ و رو رفته و خاکستری، مثل لباس کهنه‌ ای که نه پوشیده میشه و نه دورش میندازن.

‏گفت: به چه کار آمده‌ای؟
‏گفت: تا از تو آسایشی یابم و مؤانستی.

روزی چشم عقل را به دل سپرده بودیم و بی محابا بر هر طرف که می کشاندمان می رفتیم آن روزها عشق بود و دیگر هیچ. 
گاهی هم که عقل،  به چه کنم چه کنم می افتاد یا محاسبه گر می شد
از خود دل گرفته تا دیگران، جمعی به مواخذه آمده که های چه می کنی
که مرز شجاعت،  با راهبری دل با عقل حسابگر سخت در هم آمیخته بود.
این روزها هم که جنگ از نوع با خود است ،  میان خاطرات آن روزها و دل آن روزها با عقل به روز گشته امروز ، که های دلبری کیلویی چند، عقل معاش را بچسب که خربزه  آب است.
باز مائیم و نوای بی نوایی
خاطرات و آخر و نیمه شب و عقل معاش.
امان از این یک بام و دو هوای عاشقی.

در نامه اش پرسیده بود : بی من خوشبختی؟
دردم تازه شد،
بال و پرم را چیده بود و از پرواز میپرسید.

02:50

▪️@barayesiilent