این پست رو بعد از یک سال فعالیت نداشتن دارم میذارم. بعد از یک سال فکر کردن. بعد از یک سال حرف نزدن. من اینجام. زنده. علائم حیات دارم. نفس میکشم. روحم اما، دلش پرواز می‌خواد... به یه جای دور. به یه جای با معنا..

خیلی وقته ننوشتم. پُرم از حرفای نزده. پُرم از احساسات خفه شده. پُرم از گریه های نکرده. پُرم از سانسور. پُرم از دلتنگی. نه برای کسی. برای خودم..
پُرم از نا مهربونی. نه برای کسی. برای روحم.
اونقدر پُرم که حس میکنم خالی شدنم سالها زمان میبره. شاید سالها بعد. دوباره بنویسم. دوباره گریه کنم. دوباره مهربون باشم. دوباره حس کنم عاشقم.
شایدم نه...

واسه خودت کجا گذاشتی رفتی؟
نگفتی یکی هست اینجا که نباشی حساب کتابش با خودش و زندگیش به هم میریزه؟
نه دیگه، نگفتی.. معلومه که نمی‌گی. تو اگه به من اهمیت می‌دادی که الان اینجا بودی..

نفست رو قاب کردم.
نکنه بپره بره از این اتاق..

کاش بمیره، کاش بمیره هرکی که
تو براش می‌خندی، بغلش می‌کنی،
براش حرف می‌زنی، قربون صدقه اش می‌ری..

كلِ شب زل زدم به پنجره كه پشتش بارون مي‌باريد، سعي كردم به هرچي جز تو فكر كنم؛ هركي جز تو!
بايد راحت باشه اونقدي كه نيستي، اونقدي كه آدم تو كل دنيا هست بايد جا واسه تو كم باشه تو مغزم اما جا واسه تو زياده!

دارم سعی می‌کنم
به یاد بیارم لبخندت چه شکلیه،
چشمات چه رنگیه..
لبات چه طعمیه..
داره یادم میره..
دارم کم کم تورو یادم میره..