معصومه صابر می‌فرماد که:

غمگین‌تر از این نیست
که گریستن بخواهی
و ندانی چقدر اشک کافی ست.......؟!

رهی معیری می‌فرماد که:

آن لب که چو جانِ ماست دور از لبِ ماست
ای کاش که جانِ ما به لب می آمد....!

سعدی جان می‌فرماد که:

پیرهن می‌بِدَرَم دَم به دَم از غایتِ شوق
که وجودم همه او گشت و، من این پیرهنم....

وقتی توی محیط کارم حافظ گشودم و این بیت اومد:

من و دل گر فدا شدیم چه باک
غرض اندر میان سلامتِ اوست...

بیار روی لبم تکه تکه نامت را جهان بدون تو سین سکوت می‌طلبد جهان بدون تو حتی بهشت هم باشد هوای وحشی در من هُبوط می‌طلبد...

گذشته نیمه‌ای از ماه و باز مجنونم دوباره هر رگم از رخوت تو سرشار است همین جدایی ناچیز نیز می‌کشدم چقدر دلتنگم، تف به هرچه دیوار است...

معصومه صابر میفرماد که:

من را مرور کن
به زمانی که نیستم...

سید علی صالحی میفرماد که:

عین جانشین الف خواهد شد
شین را
من در پردهٔ پلک های خود نهان کرده ام،
و قاف
سرآغازِ الفبای آدمی‌ست.
سلام بر همین سه حرفِ ساده
که همه چیز را از من گرفت،
تا شاعرترین ترانه خوانِ زمین باشم....

آخرین عاشقانه‌‌های ری را?

از حسین منزوی بگم براتون که میگه:

غلامرضا طریقی میفرماد که:

دو فال قهوه می گیرم سپس شاید بدانم کی
میسر می شود همراه هم، فال و تماشایت....