چلنجشونو ایگنور نکنید

-

تو اون شاهزاده ی فراموش شده بودی که در قلعه ی پشتی قصر زندگی میکردی. هیچوقت اجازه ورود به قصر رو نداشتی و بخاطره همین تمام روزتو در قلعه میگذروندی. کنار قلعه ات جنگلی وسیع وجود داشت و به همین خاطر کلی از راز های جنگل رو میدونستی و لحظه شماری میکردی که ازشون…

تو اون شاهزاده ی فراموش شده بودی که در قلعه ی پشتی قصر زندگی میکردی.
هیچوقت اجازه ورود به قصر رو نداشتی و بخاطره همین تمام روزتو در قلعه میگذروندی.
کنار قلعه ات جنگلی وسیع وجود داشت و به همین خاطر کلی از راز های جنگل رو میدونستی و لحظه شماری میکردی که ازشون در برابر شاه استفاده کنی و به شاه ضربه ای که وقتی کوچیک بودی بهت زده رو وارد کنی.

مسئولیت کتابخانه ی سلطنتی به عهده ی تو بود.
هر روز صبح توی باغ جلوی قصر با کتابای جدیدی که به دستت میرسیدن قدم میزدی و از ارامش اون موقع باغ و بوی گل های تازه ابیاری شده لذت میبردی.
مکان کتابخونه تنها مکانی بود که میتونستی تمرکز کنی توش و از بوی کتاب ها که تورو میبردن به سال ۱۹۰۰ لذت ببری.
و البته تو با استایل کلاسیکی که همیشه به تن داشتی و بوی دلربایی که میدادی تنها معشوقه ی شاهدخت بودی که هروز برای دیدنت به کتابخونه میومد تا چند ساعت رو با تو بگذرونه.

تراپیست : خب #intj عزیز شروع کن
- حرف زدن، آدم‌ها، شنیده شدن. سه تا کلمه‌‌اي که بزرگترین درگیري رو باهاشون دارم. از ادم‌ها بیزارم، از حرف زدن با اون موجودات دو پا بي مغز متنفرم، از ترحم دیدن متنفرم، از درک نشدن متنفرم. اما از طرفي انگاري حرف زدن با دیوار یا گربه سر کوچمون واسم کافي نیست.‌ این درگیري بین من و منه.‌ بعضي وقتا ارزو میکنم کاشکي یک ربات وجود داشت، یکي که فقط به حرفام گوش میکرد بدون اینکه بهم ترحم کنه یا راهکارهاي بچگانه بهم بده، فقط گوش میکرد و اخر با یک دکمه حافظش پاک میشد. اینجوري هر دو من به رضایت میرسن و شاید مغز شلوغمم یکم اسوده بشه