دلم به حال اینایی که ازم می‌پرسن چه‌طور این همه‌ راه‌و می‌ری میای، می‌سوزه. من کل عمرم توو این جاده‌ها گذشته. حتی یه‌روز هم از عمرم مونده باشه ترجیح می‌دم مسافر بمیرم.

پست‌گرانج سبک موسیقی مناسبی برای شب‌به‌خیر گفتن نیست.

فردا شغلم را در پوزیشن جدید «مدیر سایت» ادامه می‌دهم و کمی استرس دارم. تا الآن «مدیر محتوا» بودم و همه چیز راحت بود.
طبیعی‌ست. خوابم می‌برد. امروز پانزده کیلومتر بیشتر قدم نزده‌ام؛ اما قلبم خیلی بیشتر ازین‌ حرف‌ها تپید. بعدتر می‌نویسم در روز دهم، ملاقات با پرین چگونه بود. اسمش را هم از همین حالا می‌دانم:

شش سال پیش هم همین گه بودی.

این چه اسمیه گذاشتی رو بچه نامسلمون.

پرسیدم اسمت چیه؟ گفت هجران. هیچی دیگه. الان سیگار به دست ایستادم بالکن بغض‌م گرفته.

شب بود دیگر. هزارچیز بود. خسرو نبود، رهاشدگی بود، فکر مرگ رهایم نمی‌کرد و با تو مشغول زندگی‌بخشی بودیم. انتظار چه چیزی می‌شد داشت؟ هزارچیز بود.